1675
2000 yılıydı. üzerimizde hala o günün mutluluğu, sevinci, gururu duruyordu. uefa kupasını almıştık. şimdi çok kolay yazdım "almıştık" kelimesini ama birde o zamanları yaşayanlara sormak lazım ne kadar zor olduğunu o kupayı almanın. hem de hiç yenilmeden. düşünün artık zorluğu. dedim ya hâlâ sevinç sarhoşluğu üzerimizdeydi. biz sarhoş gibi ortalarda dolaşıp bulduğumuz her fenerliyle makara yaparken bişeyler duyar gibi olduk. yok canım şakadır, fenerli medyanın sallamasıdır, sonuçta bizi çekemiyorlar dedik. içten içe de ya gerçekse lan diyorduk. ya gerçekse ve imparator giderse? ne yapacaktık biz o zaman. takım süperdi ama sonuçta başında imparator olmazsa bu işin devam etmeyeceği belliydi. hem iki yıl daha kalacaktı bizimle öyle demişti. sonra haberler çoğaldı. iş ciddiye binmeye başladı. biz birer kahve içip, ama zehir gibi bir kahve, ayılmaya çalıştık. zafer sarhoşluğu kalmamış, tam tersi amfetaminlenmiş gibi gözlerimiz fal taşı olmuş, kulaklarımız bir köpek gibi hassaslaşmıştı. ne kadar istemesekte, ağlasakta, sızlasakta imparator artık imparatore olmuştu. bitmiştik biz ya. yoktuk artık. dünyanın sonu gelse daha iyi gibi gelmişti. elimizde olsa israfil’e rüşvet verecektik. bir an önce sur'a üflesin de her şey bitsin gitsin demiştik. işte o anki ruh halimiz böyleydi. inanıyorum ki bir çok galatasaraylı içinde böyle olmuştu. ama hiçbir zaman kendimizi ihanete uğramış gibi hissetmemiştik. hatta sevinmiştik bile be. sonuçta bizden biri gavur diyarlarında bizi temsil edecekti. çünkü o’nun galatasaraylılığından hiç kuşku duymuyorduk. şimdi ne alaka niye bunları yazdın diyenlere söylüyorum sözlerimi. ama arda turan başlığında. buyrun burdan (bkz: #738310)
