süper lig 2022-2023 sezonunda içimde ukde kalan maçtır.
eşimin kuzeninin nişanı vardı. kendisini çok severim, kesin gitmem gerekiyordu.
akşam 8’e doğru başlayacağı için ilk yarım saati izler öyle giderim dedim.
ablamda yiğenlerimle beraber izliyoruz.
öyle bir 25 dakika oynadık ki, bütün stres gitti.
golü filan da bulunca rahat rahat üstümü değişmeye gittim.
ne olduysa o aradan sonra olmuş.
sözlüğe ve twitter’a bi baktım ortalık yangın yeri.
“ulan dedim ben başka takım mı izledim 25 dakika” diye söylendim.
şampiyonluktan zerre şüphe etmedim tabii ama sonra maçın geri kalan kısmını tekrar izledim.
muhtemelen zamanı geriye alabilse okan hoca bu maçın ikinci yarısına barış alper, zaniolo, midtsjö ve kazım ile başlardı.
kötü oyundan ziyade fizik olarak cevap verememiştik beşiktaş’a. hem hücumda hem de duran top savunmasında barış ve zani boy olarak bizi yükseltirdi.
bu maçtan sonra her maç barış alper ve midtsjö’yü zamanında oyuna aldı okan hoca.
kazım zaten ilk 11 başladı.
hayırlı mağlubiyet oldu belki ama içimde yer etti bir şekilde.
kaybetmek de değil aslında, cevap verebilecek silahlar varken cevap verememek üzdü.