1
bir devrin kapanacağı tarih.
11 ocak 2011
-
-
2milyonlarca galatasaray taraftarının hiç unutmayacağı...
hayatta olanların cehennemi son kez göreceği tarih... -
3
-
4bir devrin bittiği tarih.
-
5gurur ve hüzünden ağlayacağımız gün...
-
6gökten bir yıldız kayacak.
-
7yıllarca sürmesini hiç bitmemesini istediğim gündür
-
890 dakikanın hiç bitmemesini isteyeceğim belki de tek gün.
(bkz: 11 ocak 2011 galatasaray beypazarı şekerspor maçı) -
9(bkz: ali sami yen'e veda günü)
-
10(bkz: #564905)
-
11ali sami yen'de oynanan son maçın tarihidir ve yıl dönümüne çok az kalmıştır.
-
12sınav haftasının ortasına denk gelen, evimde çük ekran bir televizyondan takip etmek zorunda kaldığım tarih. bütün gece nötr seviyesinde giderken hoşçakal'ın ilk notalarıyla gözlerimden yaşların süzüldüğü, kendimi toparlamaya çalışırken "acaba nasıl abuk sabuk bişey yapıyorlar" diye sinirlenmek adına açtığım ntvspor'da özgür buzbaş şişmiş gözlerine denk gelip iyiyce yelkenleri suya indirdiğim tarih.
-
13"çocukluk anılarım" diyebileceğim hemen her anıda yer alan arkadaşımı 18 yaşıma girmeye birkaç gün kala kaybettiğimde, ya da aile büyükleri arasında "en sağlam" olarak duran dedem bir kalp krizi sonrası aniden çekip gittiğinde hissettiğim şeyleri yeniden hissettiğim gün. "bir betonun ruhu var mıdır" sorunsalının cevabı, bunu dert eden bünyelerin tamamına tokat gibi inmiştir o soğuk kış günü. ister o gün orada olsun, ister alakasız bir yerde alakasız şekilde bir televizyon ekranına bakıyor olsun, ister ikinci evim diyebilecek kadar çok, ister "hayatımın en unutulmaz günüydü" diyebilecek kadarcık o mabedin içine girebilmiş binlerce insanı hüngür hüngür ağlatmıştır.
ama gel gelelim hayat devam ediyordur. nasıl ki;
dedemin evi hala dedemin eviyse,
her bayram günü gidip yalandan da olsa bayramlaşıyorsak,
nasıl ki o çocukluk anıları hala belleklerdeyse,
takım avrupa'da yardırıyorken 10 yaşımızın verdiği heyecanla gaza gelip top oynadığımız boş arsaya bakan duvarlardan birine yazdığmız "ali sami yen sahası" yazısı olduğu yerde duruyorsa,
galatasaray da yoluna aynen devam ediyordur. aradan geçen 4 yılın ardından koca koca sütunları, birkaç dakikada boşalan tribünleri, çatısı sobalı o yere ufaktan bir sahiplenme hissiyatı vuku bulsa da; mecidiyeköy'ün ortasındaki o harabenin gönüllerdeki yeri değişmemektedir...
