14
çanakkale gazisi azman dede :
bir anı defterinden alıntıdır...
azman dede ve galatasaraylılar... balıkesir'de son gömdüğümüz çanakkale gazisi ivrindi'nin mallıca köyünden 104 yaşında azman dede idi.gençliğinde iki metreyi aşkın boyu,dev görünümüyle "insan azmanı" sayılmış herkes "azman" demeye başlamış,soyadı kanunı çıkına da "azman" soyadını almıştı.esas ismi adeta unutulmuştu.yıllar önce bir yerel araştırma sırasında mallıca köyü kahvesinde kendisiyle görüştüm.kulakları ağır işitiyordu.köylülerden biri yardımcı oldu.benim sorduklarımı kulağına bağıra bağıra söyledi. onun sesine alışkın olduğundan anladı.sorduklarımı cevapladı.söz çanakkale'ye geldiğinde o koca ihtiyar sarsıla sarsıla,hıçkırıklar içinde ağlamaya başladı.kendi zor duyduğu için kan çanağına dönen gözleriyle bize de duyurmak için bağıra bağıra anlatmaya başladı:"bir hücum sırasında bölüm erimişti.yüzbaşı telefonla takviye istedi.gece yarısı siperleri takviye için istediğimiz askerler geldi.hepsi askere alınmış gencecik insanlardı.ama içlerinde daha çocuk denecek yaşta üç-dört asker vardı ki hemen dikkatimizi çekti.bölüğü düzene soktum.yüzbaşı gelenlerle tek tek ilgileniyor,karanlıkta el yordamıyla üstlerini başlarını düzeltiyor,sabah yapılacak olan süngü hücumuna hazırlıyordu.sıra o çocuklara geldiğinde,o cıvıl cıvıl şarkı söylerek gelen çocuklar birden çakı gibi oldular.yüzbaşı sordu: "yavrum siz kimsiniz?" içlerinen biri galatasaray mektebi sultanisi talebeleriyiz.vatan için ölmeye geldik... diye cevap verdi.gönlüm akıverdi o çocuklara.bu savaş için çok küçüktüler.daha süngü tutmasını bile bilmiyorlardı.onlarla ilgilendim."mermi böyle basılır.tüfek şöyle tutulur.süngü böyle takılır. düşmana şöyle saldırılır.." diye.onları karşıma alıp bir bir gösterdim.siğerlerin arkasında ay ışığında sabaha kadar talim yaptık. gün ışımadan biraz dinlensinler diye siperlere girdik.ortalık hafif aydınlanır gibi olunca hep yaptıkları gibi düşman gemileri gelip siperlerimizi bombalamaya başladılar.yer gök top sesleriyle inliyordu.her mermi düştüğünde minare gibi alevler yükseliyor birgün önce ölenlerin kol,bacak,el,ayak gibi parçaları havaya kalkan toprakla siperlere düşüyordu.mermiler üzerimizden ıslık çalarak geçiyordu.siperler toz duman içinde kalmıştı.bir ara yüzbaşı "azman yandık" diye siperin köşesini işaret etti.o şarkı söyleyerek sipere gelen,sanki çicek toplarmış gibi neşeli olan o çocuklar siperin bir köşesinde sanki bir yumak gibi birbirine sarılmış tir tir titriyorlardı.çocuklar harbin gerçeği ile ilk defa karşılaşıyorladı.ürkmüşlerdi.yüzbaşı "yandık" demekte haklıydı. muharebede bir ürküntü panik meydana getirebilirdi.tam onlara doğru yaklaşırken içlerinden biri avaz avaz bir marş söylemeye başladı.. annem beni yetiştirdi bu yerlere yolladı al sancağı teslim etti allah'a ısmarladı boş oturma çalış dedi hizmet eyle vatana sütüm sana helal olmaz saldırmazsan düşmana baktım hemen biraz sonra ona bir arkadaşı daha katıldı.biraz sonra biri daha..marş bitiyor yeniden başlıyorlar.bitiyor bir daha söylüyorlar.avaz avaz..gözleri çakmak çakmak..hücum anı geldiğinde hepsi süngü takmış,tüfeklerine sımsıkı sarılmış,gözleri yuvalarından fırlamış,dişler kenetlenmiş bekliyorlardı.o an geldi.birden yüzbaşı "hücuum" diye bağırdı.bütün bölük,bütün tabur,bütün alay cephenin her yerinden fırladık.işte tam o anda.. tam o anda..o cocuklar kurulmuş gibi siperlerden fırlayıverdiler.işte o an.. tam o an bir makinalı yavruları biçiverdi..hepsi sipere geri düştüler.kucağıma dökülüverdiler. onların o gül gibi yüzleri gözümün önünden gitmiyor.hiç gitmiyor..işte ben ona ağlıyorum..o çocuklara ağlıyorum..." azman dede ağlıyordu.ben ağlıyordum.kahvede kim varsa ağlıyordu.kahveci gözyaşları içinde bize çay getirdi.eğildi:"azman dede hep ağlar.niye ağladığını bugün ilk defa anlattı" dedi
''birileri savaş sırasında ülkenin her metresini kuşatmış, ele geçirmiş ingilizlerle dostluk maçı yaparken................''
bir anı defterinden alıntıdır...
azman dede ve galatasaraylılar... balıkesir'de son gömdüğümüz çanakkale gazisi ivrindi'nin mallıca köyünden 104 yaşında azman dede idi.gençliğinde iki metreyi aşkın boyu,dev görünümüyle "insan azmanı" sayılmış herkes "azman" demeye başlamış,soyadı kanunı çıkına da "azman" soyadını almıştı.esas ismi adeta unutulmuştu.yıllar önce bir yerel araştırma sırasında mallıca köyü kahvesinde kendisiyle görüştüm.kulakları ağır işitiyordu.köylülerden biri yardımcı oldu.benim sorduklarımı kulağına bağıra bağıra söyledi. onun sesine alışkın olduğundan anladı.sorduklarımı cevapladı.söz çanakkale'ye geldiğinde o koca ihtiyar sarsıla sarsıla,hıçkırıklar içinde ağlamaya başladı.kendi zor duyduğu için kan çanağına dönen gözleriyle bize de duyurmak için bağıra bağıra anlatmaya başladı:"bir hücum sırasında bölüm erimişti.yüzbaşı telefonla takviye istedi.gece yarısı siperleri takviye için istediğimiz askerler geldi.hepsi askere alınmış gencecik insanlardı.ama içlerinde daha çocuk denecek yaşta üç-dört asker vardı ki hemen dikkatimizi çekti.bölüğü düzene soktum.yüzbaşı gelenlerle tek tek ilgileniyor,karanlıkta el yordamıyla üstlerini başlarını düzeltiyor,sabah yapılacak olan süngü hücumuna hazırlıyordu.sıra o çocuklara geldiğinde,o cıvıl cıvıl şarkı söylerek gelen çocuklar birden çakı gibi oldular.yüzbaşı sordu: "yavrum siz kimsiniz?" içlerinen biri galatasaray mektebi sultanisi talebeleriyiz.vatan için ölmeye geldik... diye cevap verdi.gönlüm akıverdi o çocuklara.bu savaş için çok küçüktüler.daha süngü tutmasını bile bilmiyorlardı.onlarla ilgilendim."mermi böyle basılır.tüfek şöyle tutulur.süngü böyle takılır. düşmana şöyle saldırılır.." diye.onları karşıma alıp bir bir gösterdim.siğerlerin arkasında ay ışığında sabaha kadar talim yaptık. gün ışımadan biraz dinlensinler diye siperlere girdik.ortalık hafif aydınlanır gibi olunca hep yaptıkları gibi düşman gemileri gelip siperlerimizi bombalamaya başladılar.yer gök top sesleriyle inliyordu.her mermi düştüğünde minare gibi alevler yükseliyor birgün önce ölenlerin kol,bacak,el,ayak gibi parçaları havaya kalkan toprakla siperlere düşüyordu.mermiler üzerimizden ıslık çalarak geçiyordu.siperler toz duman içinde kalmıştı.bir ara yüzbaşı "azman yandık" diye siperin köşesini işaret etti.o şarkı söyleyerek sipere gelen,sanki çicek toplarmış gibi neşeli olan o çocuklar siperin bir köşesinde sanki bir yumak gibi birbirine sarılmış tir tir titriyorlardı.çocuklar harbin gerçeği ile ilk defa karşılaşıyorladı.ürkmüşlerdi.yüzbaşı "yandık" demekte haklıydı. muharebede bir ürküntü panik meydana getirebilirdi.tam onlara doğru yaklaşırken içlerinden biri avaz avaz bir marş söylemeye başladı.. annem beni yetiştirdi bu yerlere yolladı al sancağı teslim etti allah'a ısmarladı boş oturma çalış dedi hizmet eyle vatana sütüm sana helal olmaz saldırmazsan düşmana baktım hemen biraz sonra ona bir arkadaşı daha katıldı.biraz sonra biri daha..marş bitiyor yeniden başlıyorlar.bitiyor bir daha söylüyorlar.avaz avaz..gözleri çakmak çakmak..hücum anı geldiğinde hepsi süngü takmış,tüfeklerine sımsıkı sarılmış,gözleri yuvalarından fırlamış,dişler kenetlenmiş bekliyorlardı.o an geldi.birden yüzbaşı "hücuum" diye bağırdı.bütün bölük,bütün tabur,bütün alay cephenin her yerinden fırladık.işte tam o anda.. tam o anda..o cocuklar kurulmuş gibi siperlerden fırlayıverdiler.işte o an.. tam o an bir makinalı yavruları biçiverdi..hepsi sipere geri düştüler.kucağıma dökülüverdiler. onların o gül gibi yüzleri gözümün önünden gitmiyor.hiç gitmiyor..işte ben ona ağlıyorum..o çocuklara ağlıyorum..." azman dede ağlıyordu.ben ağlıyordum.kahvede kim varsa ağlıyordu.kahveci gözyaşları içinde bize çay getirdi.eğildi:"azman dede hep ağlar.niye ağladığını bugün ilk defa anlattı" dedi
''birileri savaş sırasında ülkenin her metresini kuşatmış, ele geçirmiş ingilizlerle dostluk maçı yaparken................''
