---
alıntı ---
sarı-kırmızılı camianın yeni mekânı aslantepe ya da ‘resmi’ adıyla türk telekom arena’nın açılışı gerçekten ‘tarihi’ oldu. son derece zevkli ve maharetli ellerin hazırladığı belli olan gösteriler, açılış seremonisine teşrif edenleri büyüledi. lakin takımın futbol kalitesi yine sorunluydu, dolayısıyla geceye damgasını ‘hagi’nin aslanları’ değil, tribünlerin bizatihi kendisi vurdu. malum, camia uzun süredir başkan adnan polat ve yönetimine tepkili, dolayısıyla hem ali sami yen’deki beypazarı maçıyla yapılan kapanışta, hem de arena’daki açılışta polat’a gösterilen tepkiler artık normalden sayılıyor. cumartesi gecesinin normalden sayılmayanı, başbakan recep tayyip erdoğan’a olan tepkiydi.
yaşandı ve bitti, şu aralar artık bu tepkinin tortularının ardından geziniyoruz. basının genel refleksi, ‘skandal’ ve ‘tatsızlık’ tanımları etrafında toplanıyor. fatih altaylı gibi işi ‘ayıptır ayıp’a götürenler de var. benzer bir tartışma ağustos’ta başlayıp eylül’de sona eren dünya basketbol şampiyonası’nın finalinde de yaşanmıştı. hatırlanacağı gibi orada da ödül töreni esnasında başbakan ‘bir grup’ seyirci tarafından protesto edilmişti. o dönem de bu tavır eleştirilmiş ve temel argüman olarak da, ‘yeri ve zamanı değil’ kullanılmıştı. üstelik ‘suç’ bütün dünyanın gözü önünde işlenmiş, yani en çok korktuğumuz şeyle, ‘ele güne karşı rezil olduk’la karşı karşıya kalmıştık (çok şükür cumartesi geceki vakada bu kez, ‘yabancıya rezil olduk’ hissi yaşanmadı. ajax’ın başındaki frank de boer bile, eski bir galatasaraylı olarak bizdendi).
hyde park vardı da mı gitmedik?
doğrusu türkiye-abd finali sonrası düzenlenen seremonide yaşananlara ilişkin bir yorumum yok. ama, “yapanlar kameralarla tespit edilecekler” yaklaşımının, o olayın ‘çok ayıp’ olarak nitelendirilmesinin ardından, ‘asıl gerçek ayıp’ olarak tarihe daha fazla geçtiği kanısındayım. ‘aslantepe vakası’na gelince, eleştirilerde yine ‘yeri miydi?’ vurgusu öne çıkıyor. bir diğer vurgu da stadı yapan hükümet ve toki mantığı üzerinden üretilen ‘nankörlük’ tezi. şimdi, bu yer ve zaman meselesi oldukça izafi. öğrenciler dolmabahçe’de yürüyor, ‘yeri mi?’ deniyor, tekel işçileri sesini yükseltmek istiyor, ‘yeri mi?’ deniyor, türk telekom arena’da neredeyse bütün stat, ‘münferit’ damgasından uzakta başbakan’ı protesto ediyor, ‘yeri mi?’ serzenişleri yükseliyor. sahi, türkiye’de bir hyde park var da ben mi bilmiyorum? söyler misiniz, neresidir bu doğru yer ve de zaman? adamın şehrine git, heykeline “o ucubeyi yıktıracağım” de, dizisine “yasaklayacağım” tehditinde bulun, içkisine “yok canım, karışmıyorum” derken “istediğiniz kadar zıkkımlanın” imasına soyun ve tüm bu eylemler için yeri ve zamanı sen belirle, iş protestoya gelince, “yeri değil” de. bana çok da mantıklı ama her şeyden öte adaletli gelmedi.
yakaladın mı atacaksın…
diğer protestoları bilemem ama seyrantepe’dekine ilişkin sadece futbol üzerinden şöyle bir tanımlama yapabilirim; malum bu oyunun en bilinen gerçeklerinden biri, “yakaladın mı atacaksın”dır. başbakan ve dünya görüşüne tepki duyanlar, tayyip bey’le bir daha nerede karşı karşıya gelecek ki? meseleye tepkililer, cumartesi gecesi aslantepe’de uygun pozisyonu yakaladı ve değerlendirmeye çalıştı, olay bence bu kadar basit…
gelelim protestonun ‘sosyolojik’ açılımına. o gece stada gelenler, galatasaray taraftar profilinin eni konu ‘elit tabakası’ydı. bir kere kombine sahipleri çoğunluktaydı, artı davetiyeliler vardı. bilindiği gibi yönetim, biletli seyirciyi açılışa çağırmamıştı (bunu da olası bir ‘protesto gösterisi’nden korktukları için yaptıklarını sanıyorum ama asıl soru çalışmadıkları yerden geldi). ve bir kez daha anlaşıldı ki, bu ‘eğitimliler tayfası’, akp iktidarından hoşlanmıyor ve buldukları fırsatı değerlendirme yoluna gidiyor.
gelelim işin adnan polat boyutuna. sayın başkan, 2009’un şubat’ında ‘galatasaray türkiye’dir’ diye bir açıklama yapmıştı. aynı başkan, cumartesi gecesi protestolardan dolayı üzüntü duydu (evet, duyabilir) ama devletin ve futbolun yönetici sınıfı, stadı terk ettikten sonra kendisi de seyrantepe’den ayrıldı. şimdi ben de ahmet çakar üslubuyla soruyorum; biirr, sen değil miydin ‘galatasaray türkiye’dir’ diyen, o halde çizdiğin türkiye modeli böyle bir protestoya soyunmuş, niye kızıyorsun? ikiii, sen ve yönetimin değil miydi, futbolun endüstriyel yönüne sık sık vurgu yapan? taraftar, madem aynı zamanda müşteridir, o geceki müşteri de böyle uygun görüp davranmış, dolayısıyla ‘müşteri haklıdır’ı bilmen gerekiyordu. üüç, o gece statta tribünleri dolduranları bir anlamda sen ve yönetimin belirlemişti (kombine ve davetiye organizasyonlarıyla), o halde kendi belirlediğin topluluğun tavırlarına niye kızıyorsun? döörttt, tayyip erdoğan ve hükümeti, bugün var, yarın yok (yoksa hem yarın hem de yarından ötesi de mi var, bilemedim), ama o galatasaray taraftarı hep var, dolayısıyla stadı terk etmek, yakışık almadı (biliyorum bu madde fazla hamaset koktu, ama polat’ın hamasetine ancak böyle cevap verilir diye düşünüyorum).
‘mekân oynatıyor’ dersen
yazıyı kaleme almadan hasbihal ettiğim sırrı süreyya önder de olayların müsebbibi olarak cem yılmaz’ı gösterdi: “sen kalkıp ‘mekân oynatıyor’ dersen, olaylar bu raddeye gelir!” son olarak yaşanan protestoların ilk kez ‘üç büyükler’in taraftarları arasında daha önceden görülmemiş bir ‘dayanışma’ya da kapı araladığını söylemeliyim, başta ‘ekşisözlük’ olmak üzere kimi internet sitelerinde, bazı fenerbahçe ve beşiktaş taraftarlarının, “bu gece ilk kez sizle gurur duydum” şeklinde, sarı-kırmızılılara övgüsü vardı. anlaşılan protestolar, ‘üç eğilim’i birleştirmiş.
ortada fiili eylem bile yok...
kısa bir zaman yolculuğuna çıkıp, ‘futbol-siyaset ilişkileri’ üzerine anıları da tazelemek lazım. zamanında kenan ‘netekim’ evren, gençlerbirliği ve galatasaray arasında oynanan ‘cumhurbaşkanlığı finali’ni, taraftarların küfrü yüzünden terk etmişti (küfür ona değil, karşı tribünlere ediliyordu). modern zamanların ‘muhteşem süleyman’ı demirel de fenerbahçe-galatasaray türkiye kupası finali sonrasında, üzerini yağan yabancı maddeler yüzünden (çünkü graeme souness kadıköy’e bayrak dikmiş ve ortalığı karıştırmıştı), kupa töreninde zorlanmıştı.
ve fenerbahçe-panathinaikos maçında, rahmetli ismail cem’le birlikte saracoğlu’nda karşılaşma öncesi tur atan ve dostluk manzaraları sergileyen o zamanın yunanistan dışışleri bakanı yorgo papandreu, tam önümüzden geçmiş, ‘pana’ taraflarlarının önünde el sallamaya hazırlanıyordu ki, ‘yunanlı taraftarların bulunduğu topluluktan atılan bir ayran, ceketini beyaza boyamıştı. özün sözü şu; bütün bu olaylarda aynı zamanda ‘fiili eylem’ vardı. astantepe’de başbakan erdoğan’a yapılan ise sadece sözlü ve bunu da ‘demokrasinin bir cilvesi’ olarak görmekten yanayım.
---
alıntı ---
