galatasaraylı olma sebepleri

• 101

  bir bulgaristan göçmeni olarak bulgaristan'daki tüm türklerin %90'unu tuttuğu bir takımız.
  ailemde galatasaraylı renklerede gönül verdik..
• 102

  bir arkadaşım ve iki abisi, bir gün türkiye'den almanya'ya kendilerini ziyarete gelecek olan teyzelerine forma ısmarlarlar. khalkedon'lu olan teyze de gider forma almaya fakat o zamanlar tabi store vs olmadığından, bulabildiği ilk mağazadan ellerinde kalan iki fener bir galatasaray formasını alır. abiler bozuk renkli formaları kaparlar ve galatasaray forması bizimkine kalır. hayatımın en şanslı günü o gündü diye anlatıp durur gözleri dolarak hala.
• 103

  evladına bırakabileceğin bir miras'a sahip olma isteğidir.
• 104

  (bkz: babam sağolsun)
• 105

  göz görüyor gönül hissediyor efendim
• 106

  kadermi denir, şansmı denir yoksa şeçimmi denir bilmiyorum ama bu camianın bi parçası olmaktan gurur duyuyorum. babamın babası fenerli, babam beşiktaşlı, ki fanatik beşiktaşlıdır kendisi. beni 10-0 lık adanademir spor maçınada götürmüş zamanında . annemim babasıda fenerbahçeliymiş çocukuğunda ama galatasaray lisesinde okuduğu için galatasaraylı olmuş . o yüzden anne tarafı galatasaraylı çoğunlukla. bi şekilde hayatın akışı benim galatasaraylı olmam için tüm ihtimalleri sağlamış. bu yüzden şükrediyorum.
• 107

  sebebinin olmasının gerektiğini düşünmüyorum, tamamen içten gelen bir durum benim için.
• 108

  kendimi bildim bileli üstümde sarı kırmızı varsa mutluyum ben. ama 4-5 yaşlarımda bazı şeylerin farkına varmaya başladığımda hiçbir sebebim yoktu galatasaraylı olmam için. aksine ailedeki erkeklerin hepsinin fenerbahçeli olmasından dolayı başka bir takımı tutmam beklenmiyordu. fakat öyle olmamış. bana alınan sarı lacivert oyuncakların, topların, formaların yüzüne bakmamışım hiç. hep kırmızıya sarıya meyletmişim. sonuç olarak ailedeki kötü gidişatı durdurup gelecek neslimizi doğru yola sokmak için ilk adımı atmışım.* hayatımda yaptığım en güzel sebepsiz şey galatasaraylı olmak.
  
  o zamanlar bilmiyordum tabi ama galatasaraylı olmak için bir milyondan fazla sebep varmış. yarısını okuyup öğrendim, bir kısmını yaşadım, daha nicelerini yaşayacağım inşallah.
• 109

  herhangi bir sebebi olmamakla birlikte kalbidir. ancak illaki bir sebep arıyorsak metin oktaydır, fatih terimdir, hagidir, bülent korkmazdır, prekazidir ve tabi en önemlisi galatasaray kültürüdür.
• 110

  galatasaray'lı olmamın çok ilginç bir hikayesi yok ama bir inatla galatasaray'lı olduğumu büyüklere baş kaldırarak galatasaray'lı olduğumu söyleyebilirim. ilkokulu köy okullarında okuyanlar bilir * * *, birleştirilmiş sınıflar vardı. o zamanlar ilköğretim olmadığından ilkokul 5 sınıftı. birleştirilmiş sınıflarda 1., 2., 3., 4. ve 5. sınıf öğrenciler tek sınıfta okurlardı. okulda bir öğretmen olurdu, o öğretmende o okulun hem müdürü hem öğretmeni olarak görev yapardı. bizim sınıfın büyükleri beşiktaş'lı olduğundan dolayı biz küçüklere baskı yaparlardı beşiktaş'lı olmamız için. bir gün okulun bahçesinde maç yaparken galatasaray'lı olduğumuzu *sınıf arkadaşım ve yaşıtım olan arkadaşım ile açıklamıştık. tabi yine epeyi baskı gördük ama vazgeçmemiştik galatasaraylılıktan.biz bilemedik ozamanlar mustafa denizli'leri, reinhard saftig'leri fatih terim'i. galatasaray'ın ilk maçını 1999 yılında lise öğrenimimi tamamlamak amacı ile geldiğim istanbul'da izlemiştim. çokta şanslıymışım ki galatasaray o sezon uefa kupasını almıştı.
  edit: geçersiz bknz da düzenleme
• 111

  futboldan anlamayan bir çocuktum 2000'li yıllarda... tek başına izlediğim 2000 uefa kupası finali sonucu, yer kapanarak hüngür hüngür ağlamamla başlamıştı bendeki bu tutku...
  sonrasında galatasaraylı dayımın toros'a binip ankara caddelerini turlarken çocuk aklıma kazınmıştı gurur ve başarını hikayesi, galatasaraylı olmanın ayrıcalığı...
  
  bu büyük destandan fanatik bir galatasaraylı çıktı, çok şükür bugün, yarın ve her zaman galatasaraylıyım.
• 112

  (bkz: dedem)
  (bkz: babam)
  
  allah ikisine de uzun ömürler versin. hayatıma galatasaray gibi güzel bir renk kattılar...mutluyum gururluyum...
• 113

  sebepsizdir. cocukluk içgüdüsüdür. henüz 4-5 yaşımdayken, takım tutma adına hatırladığım ilk olaydır. çocuk halimle, kendi hür irademle, fanatik fenerli babama gidip; "baba ben galatasaraylıyım artık" dediğimi çok net hatırlıyorum. daha öncesini hatırlamıyorum.
• 114

  prekazi'nin monaco'ya attığı goldür.
• 115

  15 mart 1989'dur.
  
  35 metredir.
  
  prekazi'dir.
• 116

  (bkz: milan baros)
  
  şu an 7 yaşında olan kuzenim için durum böyle.
• 117

  esasen benim de bu soruya verebilecek tek cevabım kalben olduğu yönündedir. lakin ben duruşunda, söyleyişinde fazla ortodoks bir adam olduğumdan kelli, maçına gidemediğin, ürününü alamadığın, uğruna cefa çekmediğin takımı niye tutarsıncılardan olduğum için adanademirspor ruhumu hep saklı tutarım. hayata gözlerini çok genç yaşta yummak zorunda kalan, bana bu hayatla ilgili çok şeyi anekdot eden amcam inanılmaz bir galatasaraylıydı. radyoda galatasaray adanademirspor maçları bizim için derbiydi. ondan geriye tek hatıra, onun uzunca bir süre, günlerce, nechautel maçı ertesi sesinden yoksun, ama bize stadyumda olmanın dayanılmaz tarifini veren hikayelerini dinlememizin kalmasıdır.
  
  yine de kendimize ait çok galatasaraylı olma hali kalmamış değildir bize yadigar, ki benim için: önce simoviç, prekazi ve tanju, sonra hikayeleriyle büyüdüğüm masal kahramanı adanalı fatih, sonra kaptanım cüneyt, ama tabii de efsanem tugay ve hagi, birtanemiz taffarel (onun hala buralarda olması bir lütuf değil mi? teşekkürler büyük kaleci), en sona seni yazıyorum kendi masallarımın kahramanı hasan şaş (fatih terim'den sonra burada da adanademirspor olgusu yadsınamayacak kadar baskın)..
  
  benim galatasaraylı olma nedenlerim kısaca budur..
• 118

  aşık olmak gibi, bir sebebe dayandıramazsın. en azından dayandırmamalısın. bana "neden galatasaraylısın?" diye sorsan, bir cevap veremem, ailemde ya da çevremde beni etkileyip, galatasaraylı olmama vesile olacak kimse yok*, kendimi bildim bileli galatasaraylıyım.
• 119

  galatasaray maçlarının hiçbir saniyesini kaçırmamak için eve koşa koşa gelen bir adet baba. emekli ettik adamı hala aynı heyecan.
• 120

  metin oktay ile gelen aşk ve arma sevdası. zaten metin oktay'ı canlı seyretmiş olmak başlı başına bir nedendir. o büyük galatasaraylıyı seyrettikten sonra galatasaraylı olmamak imkansız.
• 121

  bir şeyler karalayalım, belki dergiye çıkarız. *
  
  nasıl galatasaraylı olduğuma dair bir anı yok zihnimde. ilk kez ne zaman "ben galatasaraylıyım" dedim, onu da hatırlamıyorum.
  belki de genime işlenmiş sarı kırmızı. belki kulağıma "sen galatasaraylısın" diye fısıldamışlar.
  bunların bir önemi yok, sebep aramaya da gerek yok.
  
  galatasaray, ailemden sonraki en değerli varlıktır gözümde. iyi ki bu renklere aşık olmuşum, şimdi keşke dememek adına.
• 122

  çocuğum olduğunda kesinlikle onu galatasaraylı yapmayacağım. kendi galatasaray'lı olsun istiyorum.
  çocukken ailemin(amca-dayı) trabzonlu ol, komşumuzun fenerli ol, eniştemin galatasaraylı ol telkinleriyle büyüdüm. babam hiç karışmadı.
  ve hep bu üçgenler arasında sürekli git geller yaşadım. kim çikolata alıyorsa o takımı tutuyordum resmen. çocuktum. okul yoktu. anaokuluna daha 1-2 sene vardı.
  sonra onlar bıktı bende. bi süre takım tuttuğumu hatırlamıyorum.
  okula başladığımda avrupa maçları hatırlıyorum ama. arabada giderken radyo'da "haciiiiiiii" sesiyle sevinen abimi hatırlıyorum. sonra evde izleyebileceğimiz ilk avrupa maçında ikimizinde suratlarımızı sarı-kırmızı boyadığımızı hatırlıyorum.
  ligi öyle çok iyi takip edemiyorum. çünkü evimizde cine5 yok. galatasarayla futbolu tanıyorum anlayacağınız. çünkü o zaman "avrupa" maçlarını ya trt veriyor maçları yada star.
  
  ama bu arada yıllar önce beni fenerbahçeli yapmaya çalışan komşumuz sinsice bekliyormuş pusuda. galatasaray forması giymeye başladığımı görmüş olacak ki bir pazar günü beni evden alıp suyun karşı yakasına götürmüştü. ilk defa bi stat görmüştüm. maç siirt jet-pa ileydi ama tezahüratlar galatasaray aleyhindeydi. bi süre maçlara gidildi böyle. çoğu zaman ağlıyordum çünkü sürekli yenilme potansiyeli vardı takımın. takım kazandığında ise sevinmiyordum. bi süre sonra anladım ki kaybetmeyi sevmiyorum. bir tek bilye de olsa köküldüğümde boğazımda bir şey düğümlenirdi hemen. işte o 4 sene üst üste şampiyonluğun bile farkında olmayan ben, sadece "haccciii" nidalarıyla bildiğim galatasarayı daha çok sevmiştim. komşumuzu her gördüğüm yerde kaçıp saklandığım günden beri galatasaray'lıyım*. belki görse "dönek" diyecek bana ama bir çocuğu kandırmanın ezikliğiyle yaşadığının farkına varamayacak.
  işte böyle sözlük, gururluyum bunları yaşadığım için. belki doğuştan galatasaray'lı değilim ancak galatasaray'ı kendim bilerek ve görerek seçtim. fenerbahçe'yi niye sevmediğimi biliyorum, galatasarayı niye sevdiğimi biliyorum.
  
  uefa'yı aldığımızda 3'e gidiyodum. birinci sınıf-uefa aralığına kadar çok avrupa maçı izledim abimle.
  uefa kupasından sonra yani 2000 yılından sonra 4 yıl suyun karşı tarafındaki stada gittim geldim. çoğu zamanda lokantalara kahvehanelere maçlara götürüldüm.
  belki çoğunuz o yaşlarda milli olabilecek kadar aklı başında insanlardınız ama ben daha takım seçebilecek seviye de değildim.
  sonuç olarak ağırlığımı koyabildiğim yıllarda -ki bu yıllar galatasaray'ın uzun süre sonra en kötü sezonuna denk gelir- galatasaray'ı seçtim.
  
  çocuğumu ilk galatasaray'la tanıştıracağım sonra gerekli diğer takımlarla. eminim oda benim gibi görecek en iyiyi ve seçecek galatasaray'ı.
  ve ömrünün sonuna kadar galatasaray'ı neden sevdiğini bilecek.
• 123

  dedemin babası müteveffa halim dedem vesilesiyle bir adana demirspor maçı sebep olmuştur galatasaraylı olmama. o maçı hayatım boyunca hiç unutamayacağım.
  
  (bkz: 11 aralık 1983 galatasaray adana demirspor maçı/#610226)
• 124

  babamın galatasaraylı olması. * *
• 125

  (bkz: babam) rahmetliyi dusundum de simdi, baska takimli olsam sparta' lilarin savasci olamayacak cocuklarini olume terk etmeleri gibi kapinin onune koyardi beni.
  
  topragin bol olsun babam, torunlarinda galatasaray' li...