aslında bu entryi geçen gün girecektim ama yarım kalmıştı.
üstüne dün gece
permanent yazdığı acı dolu olayı yaşayınca yazmayı bitireyim dedim.
(bkz:
#3602520)
hepimiz hayatın günlük sıkıntıları içinde üzülüp seviniyoruz.
ama hayatta o kadar acı şeyler yaşanıyor ki, bizim takılıp üzüldüğümüz şeyler bunların yanında zerre önemli değil.
takım tutuyoruz, seviniyoruz üzülüyoruz.
iki duygu’da da hislerimiz bir gün sonra normale dönüyor.
evet eskiden ben de çok dert ederdim bu durumları ama yaşadığım olay farklı bakmamı sağladı.
20 kasım 2016 fenerbahçe galatasaray maçının oynadığı gece hastanedeydik.
eşim ertesi gün ameliyat olacaktı, sağ böbreğini alacaklardı.
öyle stresliydim ki, maçın olduğunu bile unutmuşum.
o günden sonra aslında dert ettiğimiz şeylerin ne kadar önemsiz olduğunu anladım.
evet mağlubiyet yaşadığımızda yine üzülüyorum ama 1 saat sonra normale dönüp güzel bir uyku çekiyorum.
şampiyonluğu kazanıp kaybedebiliriz ama 24 saat sonra geçecek bir his için 1 aydan önceden stres yapmanın gereksiz olduğunu kavrayabildim.
size de tavsiyem olaya böyle bakmaya çalışmanız.
bu vesile ile
permanent kardeşime ve eşine tekrar sabırlar diliyorum.
