bu sabah işe giderken spotify'dan bize dair ne var diye bakayım dedim. birden karşıma
fener ağlama bestemiz çıktı. aslında işe geç kalmıştım, acele etmem gerekiyordu ama dayanamadım. metro'ya girmedim, bir sigara yaktım ve maziyi düşündüm.. bunda etken neydi biliyor musunuz? dün gece telefonda babamla konuşuyorum, birlikte arena'da maç izleyemedik henüz hayalimiz bu birden gafil avlandım dedim ki; baba bu sene takım kötü, daha iyi bir yönetimle galibiyetin kesin olduğu bir maça gidelim. aslında geleceğine adım gibi emin olduğum bir cevap aldım; ''kusura bakmada, ben bu kadro ile çıkıp real madrid'i, barcelona'yı, bayern munich'i yenmeyi arzuladığım bir maçı izlemek istiyorum. yaşın yetmiyor tabi kolaya alışmışsın biz kalede hayrettin ile romario'ya dur dedik, ilk yarısını 0-2 geride kapattığımız maçta o zamanların tabiri ile şampiyonlar şampiyonu real madrid'i yendik. ben ne yapayım fenerbahçe, beşiktaş galibiyetini dedi (ki benim bahsettiğim takımlar akhisar, rize falandı) işte o an dedim ki içimden '' zor her zaman güzeldir '' ve bundan sonra asla galatasaray ile ilgili olumsuz bir şey düşünmeyeceğim.. işte bu hislerle yaktım o sigarayı ve o tezahüratlar, spikerlerin sneijder diye haykırışları bitmeden girmedim metroya..
arkadaşlar, allah affetsin ama ben galatasaray'a tapıyorum.
sevgilim beni affetsin ama ben galatasaray'dan başkasını sevemiyorum.
devletimiz affetsin ama ben sami yen'den başka hiç bir yeri toprak belleyemiyorum.
seviyorum arkadaşlar, seviyorum.. bir sarıyı, bir kırmızıyı çok seviyorum.
