318
son dakikada bulduğum biletle apar topar ali sami yene gitmiştim. yeni açıkta yerimi almış, eski açıkta şükrü saraçoğlunda oynanacak finale gönderme yapılarak "metrobüsle geliyoruz" pankartı tam karşımda, avazımız çıktığınca bağırıyorduk. maç 2-0 olmuş tribünlerde bayram havası. . . kewell defans oynuyor baros yazıyordu. ne olduğunu anlamadan skor 2-3 olmuştu. tam bir ölüm sessizliği çöktü tribünlere. ne olursa olsun 90 dk bağıran ultraslandan bile çıt çıkmıyordu. bense gözlerime inanamıyor, kabustayım sandım. maç bitti, az sayıda gelen hamburg taraftarının coşkusu tezahüratları duyuluyordu sadece. futbolcularını çağırmışlar şarkılar söylüyorlardı. hayatımda geçirdiğim en kötü en üzüldüğüm maç olarak bu maçı söylerim hala. ilk maçta almanyadan 1-1 ile dönmüştük, skor güzel gibi görünsede oynadığımız futbolla daha iyi bir skoru hak etmemize rağmen ben "böyle oynarsak evimizde rahat galibiyet alırız" demiştim. fakat futbol böyle bir şey işte.
