1
türk, belki de dünya tribün tarihinin en trajik sloganlarından biri. 2006 yılının mayıs ayına girerken fenerbahçe futbol takımı için işler bir hayli yolunda gitmektedir. ligin bitimine iki hafta kalmıştır. fenerbahçe lider, ezeli rakibi galatasaray ise ikinci sıradadır. iki takımın da aynı puanda olmasına rağmen aralarındaki iki maçı da kazanan fenerbahçe ikili averajda üstünlüğü ele geçirmiştir. ligin kalan iki haftasında galatasaray ilk önce 10 seneye yakındır kazanamadığı inönü deplasmanına çıkacak, son haftada ise uefa kupası vizesi kovalayan ligin ters takımlarından kayserispor'u konuk edecektir. fenerbahçe ise önce ligin amaçsız takımlarından kayseri erciyesspor'u konuk edecek, son maçını ise düşme hattındaki denizlispor ile oynayacaktır. kupada da ezeli rakibi galatasaray dahil önüne çıkan takımları tek tek eleyen fenerbahçe izmir'deki finalin bir ayağı olmayı başarır.
velhasıl, fenerbahçe camiası o günlerde bir hayli mutludur. 23 sene sonra duble yapmaya bu kadar yaklaşmış olmanın heyecanı 7'den 70'e * tüm fenerbahçe'lileri sarmıştır. yaşanan duygu yoğunluğunun dışa vurumu bu sloganla olur, ve akabinde olaylar gelişir...
(bkz: 3 mayıs 2006 beşiktaş fenerbahçe maçı)
(bkz: 14 mayıs 2006)
velhasıl, fenerbahçe camiası o günlerde bir hayli mutludur. 23 sene sonra duble yapmaya bu kadar yaklaşmış olmanın heyecanı 7'den 70'e * tüm fenerbahçe'lileri sarmıştır. yaşanan duygu yoğunluğunun dışa vurumu bu sloganla olur, ve akabinde olaylar gelişir...
(bkz: 3 mayıs 2006 beşiktaş fenerbahçe maçı)
(bkz: 14 mayıs 2006)
