31
gerçekten anlatılamaz bir duygudur. futbolu bıraktığı ana kadar neredeyse kendimi bildim bileli galatasaray kulübüne hizmet ediyordu. öyle ki çocukluğum onunla geçmişti. her galatasaray maçı olduğunda o sanki hakem gibi bir demirbaştı, o sahada olmasa o maç oynanamazdı sanki. varlığı güven veriyordu. gol sonrasındaki enteresan sevinç gösterileri, maç öncesi ya da sırasında dua ederken kameralara takılan görüntüleri, yeri geldiğinde yeşil çim üzerinde diz çöküp ağlamaları, hatta akıl almaz goller kaçırıp ben dahil pek çok galatasaray taraftarına saç baş yoldurmaları. hepsi bir başka anlamlıydı kralla. o sahadayken televizyona ne kadar uzaktan bakarsanız bakın onu seçebilirdiniz, işte bu kral derdiniz. kamera rakip yarı sahasına doğru hafif hafif ilerlerken oracıkta hemen belireceğini bilirdiniz. sanki tv karşısında heyecan içinde maçı izleyen benim ve milyonlarca galatasaraylı çocuğun gözlerinin içine bakarak "ben burdayım" diyordu, "korkma çocuk, ben burdayım". ondan sonra bu gözler galatasaray kulübünde forvet görmedi. buna ali lukunku da dahil, şuan kadromuzda bulunan milan baros da. hiçbirisi kral hakan'ın çocukluğumda zihnime emeğiyle, dişiyle, tırnağıyla kazıdığı forvet imajına oturmadı. hep bir şeyler eksik kaldı.
