390
herşeyden önce söylemek gerekiyor sanırım, çok garip bir "şey".
dışardan, tarafsız bir gözle baksan sanal bir ortam. 0 ve 1'lerden ibaret kodların çeşitli bilgisayar parçalarının devrelerinden geçip ekrana yansıttığı, monitörü kapatınca kaybolan bir nevi göz yanılgısı. ama işin aslı öyle değil işte *.
kendi hallerinde, kendileri çalıp kendileri oynayan; sayıları her geçen gün artan insanlar. iki satır birşeyi doğru yazabilmek için okunan sayfalarca yazılar, sırf içinde "galatasaray" geçiyor diye verilen emekler, bilgisayar başında ziyan edilen saatler... sevinçler, hüzünler, mutluluklar, umutlar... sokakta burun buruna gelse farkedemeyecek olan insanlar arasında kurulan bağlar, aynı "aşk"ı paylaşmanın hazzı, birkaç cümle de olsa içinden geçenleri ifade edebilmenin güzelliği...
kendi adıma konuşmak gerekirse bir nevi rpg*. hani o insanların saatlerce, günlerce başından kalkamadığı; başka bir karaktere büründüğü oyunlar... kendince bir takım talihsizlikler yaşayan, hayata dair birçok şeye "küsen", neye önem vermesi gerektiğini kestiremeyen, pekçok konuda "net" olamayan, günde konuştuğu insan sayı 3-5 kurduğu cümle sayısı 50-60'ı geçmeyen benim günde ortalama 20-30 kere "yolla" tuşuna basar olmam... dışardan görenlerin "ortalığı yıkar heralde" dediği cüssesine rağmen bir aklından geçenleri ifade edemeyecek kadar utangaç olan benim daniel olarak bambaşka bir karaktere bürünmem; ufak tefek de olsa muhalefet yapabilmem, arada bazı entrylerle şakayla karışık da olsa argo tabirle "gider" yapabilmem... çok garip bir "şey" bu sözlük. *
çok mu takıyorum bazı şeyleri, ya da fazla mı duygusal takılıyorum bu aralar; bilemiyorum. emin olduğum tek bir konu var, sözlüğü de onu sözlük yapan içindekileri de seviyorum*. *
dışardan, tarafsız bir gözle baksan sanal bir ortam. 0 ve 1'lerden ibaret kodların çeşitli bilgisayar parçalarının devrelerinden geçip ekrana yansıttığı, monitörü kapatınca kaybolan bir nevi göz yanılgısı. ama işin aslı öyle değil işte *.
kendi hallerinde, kendileri çalıp kendileri oynayan; sayıları her geçen gün artan insanlar. iki satır birşeyi doğru yazabilmek için okunan sayfalarca yazılar, sırf içinde "galatasaray" geçiyor diye verilen emekler, bilgisayar başında ziyan edilen saatler... sevinçler, hüzünler, mutluluklar, umutlar... sokakta burun buruna gelse farkedemeyecek olan insanlar arasında kurulan bağlar, aynı "aşk"ı paylaşmanın hazzı, birkaç cümle de olsa içinden geçenleri ifade edebilmenin güzelliği...
kendi adıma konuşmak gerekirse bir nevi rpg*. hani o insanların saatlerce, günlerce başından kalkamadığı; başka bir karaktere büründüğü oyunlar... kendince bir takım talihsizlikler yaşayan, hayata dair birçok şeye "küsen", neye önem vermesi gerektiğini kestiremeyen, pekçok konuda "net" olamayan, günde konuştuğu insan sayı 3-5 kurduğu cümle sayısı 50-60'ı geçmeyen benim günde ortalama 20-30 kere "yolla" tuşuna basar olmam... dışardan görenlerin "ortalığı yıkar heralde" dediği cüssesine rağmen bir aklından geçenleri ifade edemeyecek kadar utangaç olan benim daniel olarak bambaşka bir karaktere bürünmem; ufak tefek de olsa muhalefet yapabilmem, arada bazı entrylerle şakayla karışık da olsa argo tabirle "gider" yapabilmem... çok garip bir "şey" bu sözlük. *
çok mu takıyorum bazı şeyleri, ya da fazla mı duygusal takılıyorum bu aralar; bilemiyorum. emin olduğum tek bir konu var, sözlüğü de onu sözlük yapan içindekileri de seviyorum*. *
