134
#769483 entry'sinin tamamını göremesek de gördüğüm kadarıyla katıldığım yazardır, başka bir yerde 10 kasım bu ülke insanının en büyük ikiyüzlülüğüdür demiştim. samimi duygularla bir şeyi savunanlara kendi görüşüm onlarınkine paralel olmasa da -ki şu hayatta şu kadar yılda benim görüşüme paralel fazla insan zaten tanımadım, öyle bir çaba içine de girmedim- elimden geldiğince saygılı davrandığımı düşünürüm. ama hani tanımasak, her gün en önemli gayeleri ayfon bilmem ne çıkmış, bilmem kim şu kadar maaş alıyormuş vb. muhabbetler olan insanlar, eleştirdikleri ama şu anda gücü elinde bulunduranlara biat ettiklerinin farkında bile olmadan en ufak menfaat uğruna bu kişilere yavşamakta sakınca görmezlerken üzerine bu vatan için şunu yaparız, cumhuriyeti böyle savunuruz deyince "ulan ben mi her gün yanlış şeyi görüyorum, bende mi bir hata var, bu kadar samimiyetsizlik olur mu" diye düşündürüyorlar ister istemez.
neyse, kendisinin yazdığına paralel olan düşüncem bize ezberletilen ve kolayımıza giden "nasılsa bir şey yapamayız" o denli içimize işlemiş ki aşırı ve çoğunlukla uygulanamayacak olan laflarla, sloganlarla içimizdekini dışarı vurabiliyoruz. ayrıca "nasılsa elimden bir şey gelmez abi, idealist davranmaya gerek yok" nasıl bir zihniyettir. her gün "gerçek hayat"ta onlarca kişinin hakkının yendiğini görüp ses çıkarmak, en azından kayırılmak için araya adam sokmamak, "cahil" diye yaftaladığımız bir kişiyle oturup iki kelam laf etmek* vs. bir dolu şey gerçekten yapılamaz şeyler midir? yoksa yapmak işimize gelmezken lafla, sözle vicdanı rahatlatmak daha mı kolayıdır işin?
not: format dışı bir entry olduğunun farkındayım, yazar başlıklarına spor dışı konularda görüşler yazıldığını görüyorum ve o yüzden buraya yazdım ama silinmesinde de bir sakınca yoktur. yukarıda verdiğim 10 kasım örneği de daha sonrasında açıklamaya çalıştığım davranışa sahip olan binlerce kişiyi eleştirmek için yazılmıştır, yoksa dediğim gibi samimi davrananlara lafım olamaz.
neyse, kendisinin yazdığına paralel olan düşüncem bize ezberletilen ve kolayımıza giden "nasılsa bir şey yapamayız" o denli içimize işlemiş ki aşırı ve çoğunlukla uygulanamayacak olan laflarla, sloganlarla içimizdekini dışarı vurabiliyoruz. ayrıca "nasılsa elimden bir şey gelmez abi, idealist davranmaya gerek yok" nasıl bir zihniyettir. her gün "gerçek hayat"ta onlarca kişinin hakkının yendiğini görüp ses çıkarmak, en azından kayırılmak için araya adam sokmamak, "cahil" diye yaftaladığımız bir kişiyle oturup iki kelam laf etmek* vs. bir dolu şey gerçekten yapılamaz şeyler midir? yoksa yapmak işimize gelmezken lafla, sözle vicdanı rahatlatmak daha mı kolayıdır işin?
not: format dışı bir entry olduğunun farkındayım, yazar başlıklarına spor dışı konularda görüşler yazıldığını görüyorum ve o yüzden buraya yazdım ama silinmesinde de bir sakınca yoktur. yukarıda verdiğim 10 kasım örneği de daha sonrasında açıklamaya çalıştığım davranışa sahip olan binlerce kişiyi eleştirmek için yazılmıştır, yoksa dediğim gibi samimi davrananlara lafım olamaz.
