erhan önal

pek televizyon seyredemiyorum. aslında bazıları gibi televizyona karşı bir tepkiden değil bu ama gerçekten maçlar dışında ki o da delicesine izlediğim dönemlere nazaran epey azaldı aklıma düşmüyor televizyonu açmak pek. nasılsa internette görecektim ama demin anne-babamlara uğradım, orada altyazı olarak gördüm. duygusuz biri değilim ama duygusal biri de hiç değilim, hatta duygularımı geri plana atmanın faturasını çok ödedim hayatım boyunca. ama hani bazı haberler var ya okuduğunuz anda o ortamda o haberi okuyan herkesten başka, herkesten farklı, herkesten fazla sizi etkiler. öyle oldu beyin kanaması haberini almam papazın. daha hiç zamanı değil be papaz demekten başka bir şey gelmiyor elimden ve acilen iyileşmesini istemekten.

otuzlu yaşların başındaki çoğu galatasaraylı gibi benim için de hatırladığım ilk kadronun sakallısıydı. hani hep olacaklar zannediyorsunuz hayatın bir yerinde, uzun süre haberini almasanız da ola ki bir an bir yerde görünce çocukluğunuza döndürüyorlar sizi. metin oktay öldüğünde ortaokuldaydım, futbolcuyken hiç izlemediğim halde çok etkilenmiştim. bu haber de onun gibi oldu, dilerim kısa zamanda bizleri rahatlatacak haberi alırız.

bir de hani gheorghe popescu ile öğrendik denir ya topu geriden oyuna iyi sokan savunmacıyı, bizim nesilde galatasaraylısı erhan önal beşiktaşlısı gökhan keskin olurdu mahallede topu geriden oyuna sokarken. savunmaya sonradan geçen abi tekniği vardı, ben küçükken top peşinde koşmaya başlarken büyük kaptanı izleyemiyorduk daha a takımda ama daha sonraki yıllarda kendi çapımda bir stoper olarak idolüm hep bülent korkmaz idi, zaten nickimden de bellidir. ama kaderin bir cilvesi geçen yıllarla değişen fiziksel şartlar beni de erhan önal gibi savunmaya sonradan geçen abi kıvamına sürükledi.

iyileş ve sakallarınla bir kez daha topu geriden oyuna sok be papaz...