145
geçmiyor zaman bir türlü. bu kadar heyecan doluyken, içim içime sığmazken beklemek daha bir zorluyor insanı. galatasaray marşlarını dinlerken beklemek halüsinasyon olayları başlatıyor bir yerden sonra. gözlerim dalıp gidiyor, sanki maç başlamış goller yağdırıyoruz. muhteşem ali sami yen tribünleri tıklım tıklım, hep bir ağızdan şarkılar söylüyorlar. her yer sarı kırmızı. taraftarlar görülmemiş bir şölen, bir şov sergiliyor. bir anda heryer sarı kırmızı oluyor ve metin oktay resimleri ile 10 numaralar geçiyor gözlerimin önünden. biraz daha sonra ellerim, ayaklarım oturduğum yerde oynamaya başlıyor ve "ne oluyor lan" diye ayılıyorum. hadi gelsin artık şu maç saati dayanamıyorum, çok kötü oluyorum. **
