13
slogan...
ne yapar insan canı acıyınca? sizi bilmem. benim boğazımda kelimeler düğmlenir. konuşmak istemem, yazı yazmak istemem, yemek yemek istemem... ve en önemlisi nedir biliyor musunuz? canımın acıdığını kimseye kanıtlama ihtiyacı hissetmem. insanın canı acıyınca, başkalarının ne düşündüğü önemini yitirir zaten.
ama biz toplum olarak, slogan atmayı tercih ediyoruz. saygı duruşu yapılırken, insanlar başlarını önlerine eğip, hüzünleriyle başa çıkmaya çalışırken, ölümsüzlüğüne inandığımız şehitlerimize ''saygımızı'' göstermeyi amaçlarken, ille de bir grıp çıkıp slogan atıyor: ''şehitler ölmez, vatan bölünmez!'' yine de kimseyi eleştirmek istemem, başkaları da acılarını böyle yaşıyor belli ki.
esasında rahatsız edici başka bir takım şeyler var: slogan atanların, her şehit haberinde soluğu sözlükte, facebook'ta, twitter'da forumlarda, vs. alan insanların, sessiz kalmayı tercih edenleri duyarsızlıkla suçlamaları...
anlamaları gereken bir şey var. felaket anlarından sonra sessiz kalmak kimseyi tepkisiz, duyarsız, saygısız yapmaz. şu ortamda iki satır yazısından başka, hakkında hiçbir bilginizin olmadığı insanları saçma sapan argümanlarınızla suçlamayı bırakın artık. neye, nasıl, nerede tepki göstereceğiniz sizi ilgilendirir. sizler, ''yapacak daha iyi bir şeyimiz yok, o yüzden slogan atıyoruz!'' diyebilirsiniz. saygı duyarım. ama hiç tanımadığınız insanların da tepkilerini organize etme hakkını bulmayın kendinizde.
bu ülkede her erkek askere gitti/gidecek... bu ülkede her kadının bir yakını asker oldu/olacak... o kadar çok şehit verdik, o kadar çok savaş verdik, o kadar çok acı yaşadık ki, bu topraklardaki her insanın ailesinde, mahallesinde, kasabasında, yakınında, ucundan kıyısından dokunduğumuz bir yerlerde bir şehit gördük, bir şehit annesi gördük, bir şehit babası gördük, kardeşini, arkadaşını, yoldaşını, sevgilisini, karısını, evladını gördük. belki o şehidin annesiyiz, babasıyız, kardeşiyiz, arkadaşıyız, sevgilisiyiz, evladıyız...
hayatının baharında yitip giden gencecik insanların yakınları dışında, hepimiz hayatlarımıza devam ediyoruz. yemek de yiyoruz, espri de yapıyoruz, gülüyoruz, müzik dinliyoruz, maç izliyoruz. arada aklımıza geliyor da içimiz sızlıyor, o kadar... önemli olan, terör denen canavarın başını ezmek için, yas tutmak dışında neler yaptığımız ki, onun da tartışma platformu burası değil...
ne yapar insan canı acıyınca? sizi bilmem. benim boğazımda kelimeler düğmlenir. konuşmak istemem, yazı yazmak istemem, yemek yemek istemem... ve en önemlisi nedir biliyor musunuz? canımın acıdığını kimseye kanıtlama ihtiyacı hissetmem. insanın canı acıyınca, başkalarının ne düşündüğü önemini yitirir zaten.
ama biz toplum olarak, slogan atmayı tercih ediyoruz. saygı duruşu yapılırken, insanlar başlarını önlerine eğip, hüzünleriyle başa çıkmaya çalışırken, ölümsüzlüğüne inandığımız şehitlerimize ''saygımızı'' göstermeyi amaçlarken, ille de bir grıp çıkıp slogan atıyor: ''şehitler ölmez, vatan bölünmez!'' yine de kimseyi eleştirmek istemem, başkaları da acılarını böyle yaşıyor belli ki.
esasında rahatsız edici başka bir takım şeyler var: slogan atanların, her şehit haberinde soluğu sözlükte, facebook'ta, twitter'da forumlarda, vs. alan insanların, sessiz kalmayı tercih edenleri duyarsızlıkla suçlamaları...
anlamaları gereken bir şey var. felaket anlarından sonra sessiz kalmak kimseyi tepkisiz, duyarsız, saygısız yapmaz. şu ortamda iki satır yazısından başka, hakkında hiçbir bilginizin olmadığı insanları saçma sapan argümanlarınızla suçlamayı bırakın artık. neye, nasıl, nerede tepki göstereceğiniz sizi ilgilendirir. sizler, ''yapacak daha iyi bir şeyimiz yok, o yüzden slogan atıyoruz!'' diyebilirsiniz. saygı duyarım. ama hiç tanımadığınız insanların da tepkilerini organize etme hakkını bulmayın kendinizde.
bu ülkede her erkek askere gitti/gidecek... bu ülkede her kadının bir yakını asker oldu/olacak... o kadar çok şehit verdik, o kadar çok savaş verdik, o kadar çok acı yaşadık ki, bu topraklardaki her insanın ailesinde, mahallesinde, kasabasında, yakınında, ucundan kıyısından dokunduğumuz bir yerlerde bir şehit gördük, bir şehit annesi gördük, bir şehit babası gördük, kardeşini, arkadaşını, yoldaşını, sevgilisini, karısını, evladını gördük. belki o şehidin annesiyiz, babasıyız, kardeşiyiz, arkadaşıyız, sevgilisiyiz, evladıyız...
hayatının baharında yitip giden gencecik insanların yakınları dışında, hepimiz hayatlarımıza devam ediyoruz. yemek de yiyoruz, espri de yapıyoruz, gülüyoruz, müzik dinliyoruz, maç izliyoruz. arada aklımıza geliyor da içimiz sızlıyor, o kadar... önemli olan, terör denen canavarın başını ezmek için, yas tutmak dışında neler yaptığımız ki, onun da tartışma platformu burası değil...
