27
son maçın öncesi evde öylece televizyonu izliyorum. maç başlayacak ama gitmek istemiyorum. yok artık diyordum fener puan kaybetmez. inanmıyordum. şimdi olsa gitmezdim ama bir cesaret gelmişti bir kere. ankaralılar bilirler sakarya caddesinde oturdum bir yere. tıklım tıklım o gün, fenerliler her yerde. bizlerse sayıca az ama umutlu galatasaraylılar. maçlar başladı ve bizim maçtan goller geldi. beraber maç izlediğim galatasaraylılar,yandaki fenerliler, sahada oynayan aslanlarımız ve o gün tribünde olanlar eminim ki bizim maçı izlemeyi bıraktılar. rahatlamış olmalıydık ama hala iş bitmemişti. kaderimiz memleketim denizli'nin ellerindeydi. derken o gol geldi. kendimi yanımdaki hiç tanımadığım bir renkdaşıma sarılarak golü kutlarken buldum.fakat hala inanmıyordum. nasıl olsa yenerler ve bu rüya biterdi. bu arada süre bitmiyordu. bir maç sırasında kalbin sıkıştığı, adeta duracak gibi olduğu ender maçlar vardır ya o maç da öyleydi. 15-20 dakika ölümdü adeta. ama hala inanmıyordum. derken hakem son düdüğü çaldığında sakarya caddesinin her yerindeki galatasaraylılar için karnaval başlamıştı. birbirini tanımayan bu insan topluluğu sanki tek yürek olmuştu. o gece saatlerce eğlendik tezahurat yaptık. benim yaşadığım en güzel lig şampiyonluğuydu.
yıllar geçmişken üstünden bana şu an bile inanabildin mi diye sorarsanız cevabım hayır olacaktır. bize o gün bu mutluluğu yaşatan herkese tekrar teşekkür ediyorum.
yıllar geçmişken üstünden bana şu an bile inanabildin mi diye sorarsanız cevabım hayır olacaktır. bize o gün bu mutluluğu yaşatan herkese tekrar teşekkür ediyorum.
