lokomotiv yaroslavl

dün haberi ilk okuduğum andan itibaren çok kötü hissediyorum kendimi. hiç bir sporcusunu tanımadığım buz hokeyi takımı trajedik bir şekilde yok oluyordu. spor şehitleri diye bir kavram varsa, bu sporcuların hepsi bu mertebededir. bir savaş için değil, bir maç için mücadeleye gitmişlerdi. başlarında bir başkomutan değil bir antrenör vardı. rakipleri düşman askerleri değil, başka takım oyuncularıydı. savaş meydanında değil, bir buz hokeyi sahasında kozlarını paylaşıyorlardı. ama askerler gibi geride birçok gözü yaşlı eş, çocuk ve akraba bıraktılar. askerler gibi geride gözü yaşlı bir toplum bıraktılar.

ben dün düşündüm, kendi takımım böyle bir trajedi yaşasa ne yapardım diye. çok kötüydü. hemen başka şeyleri düşünmeye çabaladım. aklımdan çıkardım, dayanamadım.

sonra ezeli rakibimizin başına böyle birşey geldiğini düşündüm. biliyormusunuz yine dayanamadım. ne kadar kızsam, bağırsamda. emre, volkan ve diğerlerinin böyle bir trajedi içinde olabilme ihtimali içimi burktu. lütfen sizde düşünün.

bazen fanatizmin boyutlarını, sınırlarını aşıyoruz sanırım. bazı gerçekler yüzümüze bir tokat gibi çarptığında aklımız başımıza geliyor, ama etkisi kısa sürüyor. biliyorum yarın bir maçta yine onlara küfür edeceğim, kızacağım belki nefretimi kusacağım. ama artık biliyorum ki asla böyle bir trajediyi hakketmiyorlar. hiç bir insanın hakketmediği gibi..