13
hayatımda o kadar çok sayıda büyük gün yaşadım ki galatasarayım sayesinde bu da onlardan biriydi. ancak benim için hayatta ilk defa şahit olduğum bir olayda maç günü gerçekleşmişti. evim her ne kadar ali sami yen'e yakın olsa da, an itibarı ile metrobüs ile 5 dk. da , kendi aracım ile 10 dk. da, özellikle eskiden güzel havalarda yaptığım gibi yürüyerek gidersem de 15-20 dk. gibi bir sürede stadyumda olabiliyorum. ancak zamanın şartları gereği (yaş , para, bilet vb.) o maça girebilmek hemen hemen imkansız olduğundan evde maç saatini beklemekteydim ama heyecandan yerimde oturamadağımdan kapının önüne çıktım. kulağımda çok derinden, hafiften tezahürat uğultuları var, kendi kendime inanamıyorum "hayır , imkansız, o ses buraya gelemez" diyorum ama resmen bir ses, bir uğultu geliyor. çevremdekilere söylüyorum, beraber dinliyoruz, evet, resmen taa mecidiyeköy'den evin önüne sesler geliyor. aradaki mesafeyi anlatmıştım, aradan seneler geçmesine rağmen hala inanamam. bu vesile ile selam olsun şimdilerde "desibel rekoru kırdık" filan diyenlere.
