22
maç sonu görüntülerine şöyle bir baktım da, ne kadar güzelmiş her şey o zamanlar. ne kadar profesyonel görünümlü amatörlermiş o futbolcular ve teknik kadro. ne kadar bağlıymış herkes formasına. şimdiki ruhsuzlara bakınca insanın içi daha da acıyor. endüstriyel futbol çok şey alıp götürmüş bu topraklarımızdan, daha da götürmeye devam ediyor. ve sanki bizler her defasında bir fazla üzülecekmişiz gibi geliyor bu videolara baktıkça. hagi gibi adam her golden sonra çocuk gibi seviniyor, her kaçan pozisyona sanki dünya kupası finalinde penaltı kaçırmış gibi üzülüyor. maç sonu paslı demirlerin altından geçerek taraftarına forma atmaya koşuyor sevinçle. sonra aynı güzel adam hagi teknik adam olarak görevine son verildikten sonra futbolcularıyla vedalaşmaya geliyor da, sağda solda güven ve sözde adamlık dersleri veren servet efendi cep telefonunu kapatmaya bile tenezzül etmiyor. bu kadar mı yozlaştık arkadaş, bu kadar mı ruhsuz bu kadar mı profesyonel olduk?
