323
tipi yüzünden* hep ön yargılı olarak yaklaşmışımdır bu adama. aslında bu davranışım çok yanlış, ayıp bir şey. bir insanı dış görünüşüyle yargılam.... ooeeh. sevemiyorum bu adamı işte. itici geliyor bana. sırf bu yüzden iyi bir futbolcu olmadığına inanmak istiyorum. kandırmak istiyorum kendimi ama sürekli iyi takımlarda oynayarak hayal kırıklığına uğratıyor beni. neyse ki barcelona'dan gitti. züğürt tesellisi oldu bana.
kendisiyle ilgili ilginç bir anım var. anıdan ziyade bir rüya aslında. bu rüyayı geçtiğimiz yaz, transfer döneminde görmüştüm. şöyle bir şeydi;
galatasaray'ın içindeydim. bir galatasaray yöneticisinin yakınıydım sanırım ve her şeyden haberim vardı. öyle ki zlatan ibrahimovic'le transfer görüşmeleri yapılacaktı ve ibrahimovic'i havaalanında haldun üstünel'le birlikte ben karşılamıştım. daha anlaşma yapılmamıştı ama görüşmeye diye türkiye'ye geliyordu ibrahimovic. basın da haberi duymamış olacak ki sadece 1-2 kamera vardı havaalanından çıkarken biz. onlar da uzakta haber peşindeler, görmüyorlar tam. beyaz bir mercedes vito minibüse binip hemen kapıyı kapattık görülmesin diye. ibrahimovic'in her tarafı sponsordu. sponsoru da hangisidir bilmiyorum ama buram buram nike kokuyordu adam. her eşyası nike idi filan. antrenman kıyafetleri vardı üzerinde. ayağında kramponlar.
neyse minibüsün içinde yanyana oturuyoruz. ben bu adamı zerre sevmiyorum ama dünyanın en iyi forvetlerinden biri neticede. galatasaray'a gelsin diye heyecandan ölüyorum. sonra haldun üstünel'le konuşmaya başlıyorlar, ben de dinliyorum kenardan kenardan. böyle türkiye'yi sevsin, bizi sevsin, galatasaray'ı sevsin diye uğraşıyoruz. hiç sevmediğim bu adamın triplerine, kaprislerine katlanıyorum yolculuk boyunca. sevmeye filan çalışıyorum böyle. heyecanlanıyorum epey. ya olursa diye. ilk bilen ben oluyorum diye.
sonra da tamam evlat dedim kendi kendime, bu rüya saçmaladı iyice. durdurdum rüyayı. ibrahimovic'in galatasaray forması giyip giymediğine bakmadım artık, bilmiyorum yani. nasip kısmet. bakarsın olur bir gün.*
kendisiyle ilgili ilginç bir anım var. anıdan ziyade bir rüya aslında. bu rüyayı geçtiğimiz yaz, transfer döneminde görmüştüm. şöyle bir şeydi;
galatasaray'ın içindeydim. bir galatasaray yöneticisinin yakınıydım sanırım ve her şeyden haberim vardı. öyle ki zlatan ibrahimovic'le transfer görüşmeleri yapılacaktı ve ibrahimovic'i havaalanında haldun üstünel'le birlikte ben karşılamıştım. daha anlaşma yapılmamıştı ama görüşmeye diye türkiye'ye geliyordu ibrahimovic. basın da haberi duymamış olacak ki sadece 1-2 kamera vardı havaalanından çıkarken biz. onlar da uzakta haber peşindeler, görmüyorlar tam. beyaz bir mercedes vito minibüse binip hemen kapıyı kapattık görülmesin diye. ibrahimovic'in her tarafı sponsordu. sponsoru da hangisidir bilmiyorum ama buram buram nike kokuyordu adam. her eşyası nike idi filan. antrenman kıyafetleri vardı üzerinde. ayağında kramponlar.
neyse minibüsün içinde yanyana oturuyoruz. ben bu adamı zerre sevmiyorum ama dünyanın en iyi forvetlerinden biri neticede. galatasaray'a gelsin diye heyecandan ölüyorum. sonra haldun üstünel'le konuşmaya başlıyorlar, ben de dinliyorum kenardan kenardan. böyle türkiye'yi sevsin, bizi sevsin, galatasaray'ı sevsin diye uğraşıyoruz. hiç sevmediğim bu adamın triplerine, kaprislerine katlanıyorum yolculuk boyunca. sevmeye filan çalışıyorum böyle. heyecanlanıyorum epey. ya olursa diye. ilk bilen ben oluyorum diye.
sonra da tamam evlat dedim kendi kendime, bu rüya saçmaladı iyice. durdurdum rüyayı. ibrahimovic'in galatasaray forması giyip giymediğine bakmadım artık, bilmiyorum yani. nasip kısmet. bakarsın olur bir gün.*
