2541
18 mart 2011 galatasaray fenerbahçe maçından çıktım. tıkış tıkış metro bekleyen insanların arasına karıştım. etrafımdaki 10 kişiden rahat 5'i 6'sının küfrettiği adamdı hagi. bense boynu bükülmüş, gözlerimden yavaşça akan yaşları savuşturmaya, gizlemeye çalışarak yürüdüm. yumruğumu kilitledim, kimseye tek laf etmeden, yürüdüm.
metroya bindim. yine tıkış tıkış tabi. şimdi hatırlayamayacağım, sanayi mahallesi ya da 4.levent durağında bir abla bindi metroya, gençten. hemen kapının yanındaydım, o da benim yanıma pustu. arka tarafımda sarı kırmızı formalar hagi'nin annesine galiz küfürler ediyorlardı. abla futboldan pek de anlamayan bir tavırla : "kaç kaç bitti maç?" diye sordu. sessizce, "2-1 yenildik abla" dedim.
abla : "niye hagi'ye küfrediyorlar?" dedi. "bilmiyorum" dedim. devam etti abla, "bu adam efsaneniz değil mi sizin, avrupa'dan tek kupayı bu adam getirmedi mi?" dedi. hiçbir şey diyemedim, başımı öne eğdim.
"ben fenerbahçeliyim" dedi abla sonra. "futbol için bu kadar üzülmeyin" dedi. sadece, "bence fazla ses etme abla sen" demekle yetindim.
metrodan indim, levent metro durağından otobüs durağına kadar, ağlayarak yürüdüm, sessizce. yolda fenerli bir çift gördüm. mutlulardı, ben de mutluymuş gibi geçtim yanlarından. sonra gene eğdim başımı.
otobüse bindim, son duraktan bir önceki durakta inip, her zaman gittiğim galatasaraylı abinin büfesine gittim. son bir umutmuş gibi. biralarımı ordan alacağım kararı vererek.
içeri girdim, abi: "maçtan mı?" diye sordu. çok belliydi zaten, "evet" dedim. "yenildik amuğakoyim, hagi'nin o.... ....luğu" dedi. sustum. "biralar kalsın abi" dedim, çıktım, eve geldim.
uyuyamadan, saatlerce seni düşündüm be hagi. hani biz iyi futbol görelim, çaba görelim, yenilsek de mühim değildi? çok mu kötü oynadık fenerbahçe maçında. neyse, önemli değil ki, önemli olan galatasaraylıyım diyen adamların benim yüzüme senin için o.. ç.. diyebilmesi.
son olarak, biliyorum arkadaşlar, o hagi futbolcu hagi'ydi, bu teknik direktör. futbol da robotlarla oynanıyor zaten, unutması çok kolay her şeyi. sizin eşeğiniz erkek, tamam.
metroya bindim. yine tıkış tıkış tabi. şimdi hatırlayamayacağım, sanayi mahallesi ya da 4.levent durağında bir abla bindi metroya, gençten. hemen kapının yanındaydım, o da benim yanıma pustu. arka tarafımda sarı kırmızı formalar hagi'nin annesine galiz küfürler ediyorlardı. abla futboldan pek de anlamayan bir tavırla : "kaç kaç bitti maç?" diye sordu. sessizce, "2-1 yenildik abla" dedim.
abla : "niye hagi'ye küfrediyorlar?" dedi. "bilmiyorum" dedim. devam etti abla, "bu adam efsaneniz değil mi sizin, avrupa'dan tek kupayı bu adam getirmedi mi?" dedi. hiçbir şey diyemedim, başımı öne eğdim.
"ben fenerbahçeliyim" dedi abla sonra. "futbol için bu kadar üzülmeyin" dedi. sadece, "bence fazla ses etme abla sen" demekle yetindim.
metrodan indim, levent metro durağından otobüs durağına kadar, ağlayarak yürüdüm, sessizce. yolda fenerli bir çift gördüm. mutlulardı, ben de mutluymuş gibi geçtim yanlarından. sonra gene eğdim başımı.
otobüse bindim, son duraktan bir önceki durakta inip, her zaman gittiğim galatasaraylı abinin büfesine gittim. son bir umutmuş gibi. biralarımı ordan alacağım kararı vererek.
içeri girdim, abi: "maçtan mı?" diye sordu. çok belliydi zaten, "evet" dedim. "yenildik amuğakoyim, hagi'nin o.... ....luğu" dedi. sustum. "biralar kalsın abi" dedim, çıktım, eve geldim.
uyuyamadan, saatlerce seni düşündüm be hagi. hani biz iyi futbol görelim, çaba görelim, yenilsek de mühim değildi? çok mu kötü oynadık fenerbahçe maçında. neyse, önemli değil ki, önemli olan galatasaraylıyım diyen adamların benim yüzüme senin için o.. ç.. diyebilmesi.
son olarak, biliyorum arkadaşlar, o hagi futbolcu hagi'ydi, bu teknik direktör. futbol da robotlarla oynanıyor zaten, unutması çok kolay her şeyi. sizin eşeğiniz erkek, tamam.
