4
sevgilim bir sürü yabancının ortasında bir 14 şubat günü yalnız kalmasın diye gitmeyi planlıyorum. en son fener deplasmanında maç seyrettiğimde, salondan kendimi atana kadar ağlamamak için zor dayanmıştım. kimliğini bildirememek çok acı, hiç bağıramamak, sarı kırmızı giyinemeden bir maç seyretmek. ama yine de sanki oyuncularımız hissediyor gibi geliyor, birilerinin sessiz sessiz onları izlediğini.
