tugay kerimoğlu

çocukluğumdan beri futbolunu örnek aldığım yüce şahsiyet. kendine has oyun stili, o bilindik feyk çalımı ve bir kahramanın terini silmesi gibi sümkürmesiyle çocukluğumun idolü oldu kendisi. ama en çok hasta olduğum yanı, bir kramponun ucunu yere sürterek koşmasıydı. şimdi antremanlarda izliyorum, yine aynısını yapıyor. ve aklıma sparta prag maçında ayağının dışıyla attığı golden sonraki o sevimli sevinci geliyor. ne güzel topçuydun sen be tugay. iyi futbolcu blackburn'de bile efsane olabiliyor. aynı takımda yerin dibine batan hakan ünsal'ın iyi kadro arasında sırıtmayan bir yeteneksiz olduğu gerçeğine buradan bile varabiliriz. ve o hiç eleştirmedi galatasaray'ı. haksızlıkları hep sineye çekti 'babadan ne gelirse amenna' edasıyla. ve jübilesinden sonra ali sami yen'e gelip üçlü çektirdiğini canlı canlı gördü ya bu gözler; ölsek te gam yemeyiz.

(bkz: çok özledik çooooooook)