1012
galatasaray kaybettiğinde size neler oluyor? benim yaşadıklarımı siz de yaşıyor musunuz?
kendimi öyle kötü hissediyorum ki galatasaray kaybettiğinde. hele ki, bu sezonun başından beri olduğu gibi sürekli kaybediyorsa. aslında bu geçen sezon başlamıştı, geçen sezonun sonlarından beri takım kaybetmeyi alışkanlık edindi. ama geçen sezon bu kadar takmıyordum kafaya, yeniden yapılanıyoruz, böyle kayıplar olabilir diyordum.
sezon içinde kayıplar olabilir, bunlarla başa çıkabiliyorum. sadece fenerbahçe yenilgilerinde yaşadığım yıkılmışlık duygusunu çıkarıp atamıyorum artık içimden.
ne oluyor biliyor musunuz? bir kere maçla ilgili, futbolla ilgili hiçbir şey okumak, dinlemek, izlemek gelmiyor içimden. kimseyle başka bir konuda da konuşmak istemiyorum. ağzımı açmak yoruyor. kafamda dönüp duran düşüncelerden kurtulmak istiyorum ama içmek de istemiyor canım. küfür bile edemiyorum. yönetime, hocaya, futbolcuya hatta taraftara küfür edip rahatlayanları nasıl kıskanıyorum bir bilseniz.
bir de hayat devam etmiyor benim için, en azından eski temposunda. sinirlenemiyorum, belki de bu sıkıntım bundan. üzülüyorum ben. ama çok üzülüyorum, öyle böyle değil.
sinirlenip, bağırıp çağırıp, küfürler edip hatta ortalığı dağıtıp rahatlayarak hayatına devam edenleri de çok kıskanıyorum. “siktir et, bunları düşünmeye değmez” diyenlerin ruh halinde olmayı o kadar isterdim ki.
galatasaray kaybedince, sadece galatasaray’ın yarattığı hayal kırıklığı, üzüntü olmuyor içimde. keşke sadece galatasaray olsa aklımda. eski bütün hayal kırıklıkları üşüşüyor beynime.
eski aşklardaki hayal kırıklıkları, işlerdeki hayal kırıklıkları, dostluklardaki hayal kırıklıkları. hepsi birden geçmişten tüm tazelikleriyle doluşuyorlar kafamın içine. hepsi birden aynı anda bağırarak konuşuyor. susun diye bağıran sesim , bu kakafoninin ortasında duyulmuyor bile.
bunların hiç birini yaşamayıp normal hayatına devam edenleri çok kıskanıyorum be !
kendimi öyle kötü hissediyorum ki galatasaray kaybettiğinde. hele ki, bu sezonun başından beri olduğu gibi sürekli kaybediyorsa. aslında bu geçen sezon başlamıştı, geçen sezonun sonlarından beri takım kaybetmeyi alışkanlık edindi. ama geçen sezon bu kadar takmıyordum kafaya, yeniden yapılanıyoruz, böyle kayıplar olabilir diyordum.
sezon içinde kayıplar olabilir, bunlarla başa çıkabiliyorum. sadece fenerbahçe yenilgilerinde yaşadığım yıkılmışlık duygusunu çıkarıp atamıyorum artık içimden.
ne oluyor biliyor musunuz? bir kere maçla ilgili, futbolla ilgili hiçbir şey okumak, dinlemek, izlemek gelmiyor içimden. kimseyle başka bir konuda da konuşmak istemiyorum. ağzımı açmak yoruyor. kafamda dönüp duran düşüncelerden kurtulmak istiyorum ama içmek de istemiyor canım. küfür bile edemiyorum. yönetime, hocaya, futbolcuya hatta taraftara küfür edip rahatlayanları nasıl kıskanıyorum bir bilseniz.
bir de hayat devam etmiyor benim için, en azından eski temposunda. sinirlenemiyorum, belki de bu sıkıntım bundan. üzülüyorum ben. ama çok üzülüyorum, öyle böyle değil.
sinirlenip, bağırıp çağırıp, küfürler edip hatta ortalığı dağıtıp rahatlayarak hayatına devam edenleri de çok kıskanıyorum. “siktir et, bunları düşünmeye değmez” diyenlerin ruh halinde olmayı o kadar isterdim ki.
galatasaray kaybedince, sadece galatasaray’ın yarattığı hayal kırıklığı, üzüntü olmuyor içimde. keşke sadece galatasaray olsa aklımda. eski bütün hayal kırıklıkları üşüşüyor beynime.
eski aşklardaki hayal kırıklıkları, işlerdeki hayal kırıklıkları, dostluklardaki hayal kırıklıkları. hepsi birden geçmişten tüm tazelikleriyle doluşuyorlar kafamın içine. hepsi birden aynı anda bağırarak konuşuyor. susun diye bağıran sesim , bu kakafoninin ortasında duyulmuyor bile.
bunların hiç birini yaşamayıp normal hayatına devam edenleri çok kıskanıyorum be !
