frank rijkaard

içimde bıraktığı en büyük ukde imaj olarak her daim mutsuz, donuk bakışlı, maçtaki önemli pozisyonlar esnasında psikopatça mimikler yapan ve bir yıl gibi kısacık bir zamanda saçlarının ağarması olacak eski teknik direktörümüz.

babası öldü, üzerine işinden kovuldu...

kültürüyle uzaktan yakından alakası olmayan bir ülkede bir şeyleri değiştirmek için mücadele etti ve yıprandı, diğer yanda oğlunun hastalığıyla uğraştı...

yeni evlendiği süreç ve maçlarda gol atıldığı zamanlar dışında frank rijkaard'ın mutlu olduğunu hatırlamıyorum... hep ufuk çizgisine baktı surinamlı... gözü hep dalgındı... dertliydi... mutsuzdu ve eğer sanat bir bakıma, sanatçının uğraşmakta olduğu sanat dalı vasıtası ile, dolaylı yoldan kendisini ifade etmesi ise, frank rijkaard bir teknik direktör olarak; hani eski günlerdeki gibi sahaya çıkmaksızın; kendisini hiçbir zaman ifade edemedi sanki buralarda...

işin en acı tarafı, yerine gelen gheorghe hagi, efsane olmasının ve çok sevilmesinin dışında şen şakrak, etrafa gülücükler saçan bir adam. gelir gelmez neşe ve pozitif enerji saçtı etrafına... eminim ki yeri geldiğinde hepimizden daha agresif olacaktır fakat günlük yaşantısında daima gülümseyen biri.

bu hareketlerinden dolayı frank rijkaard kafamdan öyle bir silindi ki... gheorghe hagi'nin ismen getirdiği mutluluğun üzerine getirdiği yoğun sinerji kafamı allak bullak etti... sanki hiç yoktu surinamlı, sessizce çekip gitti...

kalıcı olsun isterdim, herkes mutlu olduğu müddetçe tabi...

olmadı...

*