5
sahsım adına efsanevi 2006 sampiyonlugunun en efsane macıdır. ayrıca hayatımda izledigim ilk resmi galatasaray macıdır. daha once sadece marmaris'te 1997'deki kampta marmarisspor-galatasaray macını izlemistim, evimin 10dk ilerisindeki statta..
marmaris'te yasıyorum ben, lise bitene kadar baska yerde tatil amacı dısında hic yasamadım.. "marmarisli"yim kısaca.. 2005 haziran'da oss'ye girdim. agustos'ta ege universitesi fizik bolumunu kazandıgımı ogrendim.. 2005 eylul'de ise kayıt vaktiydi ve izmir'e gitmisim.. daha once 2 sene yaz aylarında 1-2 haftalıgına tatile gittigim izmir'de bundan boyle okul doneminde hayatımı surdurecektim, artık marmaris yaz aylarında ve tatillerde vardı benim icin..
2005 eylul'un basında kaydımı olup marmaris'e ilk kez veda etmek uzere geri dondum.. pılımı pırtımı toplayıp mac sabahı izmir'e gittim.. 1 gun sonra okul baslayacaktı ve ben marmaris dısında, marmaris'i gectim, ailemin arkadaslarımın olmadıgı bir yerde kendi basımaydım artık.. o eylul ayı boyunca tek avuntum manisa'nın galatasaray macını izmir'de oynayacak olmasıydı..
marmaris'ten izmir'e 4 saatlik yolu nasıl gittim bilmiyorum.. oglen 12.30'da otogara vardım, oradan servisle ucyol'da yurda yerlesmeden once kalacagım yere gittim..
bir elimde kendi bavulum, diger elimde ise arkadasların marmaris'te unuttugu marmaris pankartımız vardı, bana kalmıstı pankart..
eve esyalarımı bıraktım, diger bavuldan pankartı alıp formamı giydim cıktım.. bilen bilir izmir'i(bilmeyen de iki-uc satır atlayıp devam edebilir), betonyol'dan cıktım, ucyol metroda durdum.. izmir'de kendi basıma ilk gunum oldugu icin metro nereye gider nasıl gidilir bilmiyorum, sadece daha ucuza ulasım sagladıgımı bildigim ogrenci yuklenmis kentkart var elimde.. metrodan halkapınar'a gitsem stada ulasmam cocuk oyuncagı ama ben bilmiyorum neyin ne oldugunu.. metroya mı girsem ne yapsam derken aynı gun goztepe macı icin toplanan kalabalıga gittim..
merhaba dedim dikildim yanlarına.. pankartı sordular, marmaris'ten geliyorum dedim, o zamanlar simdiki gibi rahat ve dunya seyinde olmayan bir adam degilim, cekingen sessiz tıfıl bir tipim.. simdi baksan ayı yavrusuyum, neyse.. izmir'de istanbul takımı formasını sevmeseler de benim marmarisli oldugumu duyduklarından olsa gerek ses etmediler.. dedim nereden gideriz galatasaray-manisa macına? onlar da once metro ile sonra 10-15 dk yurume mesafesi ile ulasacagımı ya da ucyol'dan karabaglar tarafına ilerlersem dolmusla stadın onunde inebilecegimi soylediler.. metro'dan sonra yurume olayı karısıktır dedim tırstım, dolmusa gittim..
elimde pankartla bindim dolmusa, maca gidecegim belli, sadece paramı verdim en one oturdum.. stadın onune gelmisiz, adam dedi hadi geldin in.. kafamı sola cevirdim binlerce sarı kırmızı insan.. atladım hemen marmaris'ten gelen arkadaslarımı buldum, iki tanesi zaten izmir'de 1 senedir okudukları icin tecrubeliler.. birlikte stada girdik biletlerimizi alıp..
sanki o gun marmaris'ten ilk kez kopup baska bir hayata baslıyor degildim de, gezmeye gelmistim, stadın icindeki atmosfer unutturmustu her seyi.. hic bir bok bilmeden marmaris'ten cıkıp izmir'e yol alan kendi halinde bir cocukken iceride sarı kırmızıyı gorunce, takımı gorunce her seyi unutmustum..
hayatımın ilk galatasaray macı belki de yeni baslayan hayatıma daha da sıkı tutunmama sebep olmustu..
ve o gelen efsane gol tabii.. simdilerde 50 kusur yıllık super lig tarihinin en etkileyici birkac golunden birini canlı canlı, hem de bulundugum kale arkasındaki kaleye atılırken gormustum.. gordugum seye inanamazken herkes gibi aklıma bir anda van basten geldi.. dusundum dedim ki galiba 17 sene evvel o hollandalılar da boyle inanamadılar ne olup bittigine..
universiteye gidip yeni bir hayata baslıyorsun ve o hayatın ilk 7-8 saatini sadece galatasaray icin harcıyorsun.. ne yeni bir hayatın stresi var, ne marmaris'te en son otobus camından sen giderken agladıklarını gordugun ailen aklında, ne de yarın baslayacagın universite hayatın aklında, ne de gunlerdir "ne bok yerim izmir'de bir basıma" diye icini kemiren dusunce var, hic birisi yok, sadece galatasaray var.
sadece galatasaray..
marmaris'te yasıyorum ben, lise bitene kadar baska yerde tatil amacı dısında hic yasamadım.. "marmarisli"yim kısaca.. 2005 haziran'da oss'ye girdim. agustos'ta ege universitesi fizik bolumunu kazandıgımı ogrendim.. 2005 eylul'de ise kayıt vaktiydi ve izmir'e gitmisim.. daha once 2 sene yaz aylarında 1-2 haftalıgına tatile gittigim izmir'de bundan boyle okul doneminde hayatımı surdurecektim, artık marmaris yaz aylarında ve tatillerde vardı benim icin..
2005 eylul'un basında kaydımı olup marmaris'e ilk kez veda etmek uzere geri dondum.. pılımı pırtımı toplayıp mac sabahı izmir'e gittim.. 1 gun sonra okul baslayacaktı ve ben marmaris dısında, marmaris'i gectim, ailemin arkadaslarımın olmadıgı bir yerde kendi basımaydım artık.. o eylul ayı boyunca tek avuntum manisa'nın galatasaray macını izmir'de oynayacak olmasıydı..
marmaris'ten izmir'e 4 saatlik yolu nasıl gittim bilmiyorum.. oglen 12.30'da otogara vardım, oradan servisle ucyol'da yurda yerlesmeden once kalacagım yere gittim..
bir elimde kendi bavulum, diger elimde ise arkadasların marmaris'te unuttugu marmaris pankartımız vardı, bana kalmıstı pankart..
eve esyalarımı bıraktım, diger bavuldan pankartı alıp formamı giydim cıktım.. bilen bilir izmir'i(bilmeyen de iki-uc satır atlayıp devam edebilir), betonyol'dan cıktım, ucyol metroda durdum.. izmir'de kendi basıma ilk gunum oldugu icin metro nereye gider nasıl gidilir bilmiyorum, sadece daha ucuza ulasım sagladıgımı bildigim ogrenci yuklenmis kentkart var elimde.. metrodan halkapınar'a gitsem stada ulasmam cocuk oyuncagı ama ben bilmiyorum neyin ne oldugunu.. metroya mı girsem ne yapsam derken aynı gun goztepe macı icin toplanan kalabalıga gittim..
merhaba dedim dikildim yanlarına.. pankartı sordular, marmaris'ten geliyorum dedim, o zamanlar simdiki gibi rahat ve dunya seyinde olmayan bir adam degilim, cekingen sessiz tıfıl bir tipim.. simdi baksan ayı yavrusuyum, neyse.. izmir'de istanbul takımı formasını sevmeseler de benim marmarisli oldugumu duyduklarından olsa gerek ses etmediler.. dedim nereden gideriz galatasaray-manisa macına? onlar da once metro ile sonra 10-15 dk yurume mesafesi ile ulasacagımı ya da ucyol'dan karabaglar tarafına ilerlersem dolmusla stadın onunde inebilecegimi soylediler.. metro'dan sonra yurume olayı karısıktır dedim tırstım, dolmusa gittim..
elimde pankartla bindim dolmusa, maca gidecegim belli, sadece paramı verdim en one oturdum.. stadın onune gelmisiz, adam dedi hadi geldin in.. kafamı sola cevirdim binlerce sarı kırmızı insan.. atladım hemen marmaris'ten gelen arkadaslarımı buldum, iki tanesi zaten izmir'de 1 senedir okudukları icin tecrubeliler.. birlikte stada girdik biletlerimizi alıp..
sanki o gun marmaris'ten ilk kez kopup baska bir hayata baslıyor degildim de, gezmeye gelmistim, stadın icindeki atmosfer unutturmustu her seyi.. hic bir bok bilmeden marmaris'ten cıkıp izmir'e yol alan kendi halinde bir cocukken iceride sarı kırmızıyı gorunce, takımı gorunce her seyi unutmustum..
hayatımın ilk galatasaray macı belki de yeni baslayan hayatıma daha da sıkı tutunmama sebep olmustu..
ve o gelen efsane gol tabii.. simdilerde 50 kusur yıllık super lig tarihinin en etkileyici birkac golunden birini canlı canlı, hem de bulundugum kale arkasındaki kaleye atılırken gormustum.. gordugum seye inanamazken herkes gibi aklıma bir anda van basten geldi.. dusundum dedim ki galiba 17 sene evvel o hollandalılar da boyle inanamadılar ne olup bittigine..
universiteye gidip yeni bir hayata baslıyorsun ve o hayatın ilk 7-8 saatini sadece galatasaray icin harcıyorsun.. ne yeni bir hayatın stresi var, ne marmaris'te en son otobus camından sen giderken agladıklarını gordugun ailen aklında, ne de yarın baslayacagın universite hayatın aklında, ne de gunlerdir "ne bok yerim izmir'de bir basıma" diye icini kemiren dusunce var, hic birisi yok, sadece galatasaray var.
sadece galatasaray..
