22344
galatasaray'ın şimdiye kıyasla garip guraba dönemlerinde, önüne açık çek bırakan prime aziz yıldırım'ı ve çok daha güçlü olan fenerbahçe'yi reddetmişliği bulunan futbolcu. sonrasında sahip çıkamadık, şeytan rıdvan ve acun ikilisinin kucağından kurtaramadık, aklını çok çeldiler, çok yıprattılar, çok ve büyük hataların içinde debelendi durdu. kariyeri fena gitmese de özel hayatı birkaç kere tepetaklak oldu.
hepimizi dönem dönem nefret ettik, bazılarımız hala ısınabilmiş değil. ama zamanında o teklifi kabul etseydi kazanacağı para bir kenara; nereye gitse neşe götüren, büyüklerinden bile saygı gören, derbilerde seramoniye çıkınca rakip takım formalı çocukların bile sarıldığı o genç adamdan sabaha karşı beline tabanca takıp hastane basmaya giden magandaya doğru savrulmazdı.
kadıköy'e giderim ancak deplasmana lafı ezeli rekabet tarihine yazıldı bir kere ama sonrasında burnundan fitil fitil getirdiler arda'nın o lafı. galatasaray taraftarı da çok bir şey yapmadı/yapamadı... elimizden kaymasına da engel olamadık, kaydıktan sonra da canına okuduk. galatasaraylılığını hiç gizlemedi, ancak galatasaraylılık ötesinde linç yiyecek yanlışlarda ısrar ederken bir dönem camiasızlığı bile göze aldı. yine de, kimsenin yüzüne bakmadığı dönemde bağlantılarını kullanıp son bir kazık daha atıp fenerbahçe forması giyebilirdi. en azından kendisini başakşehir'e atacak bağlantılarını tercih edip oraya gitmeyi, sonradan tövbe edip hocanın elini öpüp kariyerini galatasaray'da bitirmeyi becerdi.
ucunda ne çıkar olursa olsun, samimiyeti ne kadar tartışma konusu olursa olsun; 2019'daki arda turan'ın elini öpeceği tek bir figür vardı türk futbolunda. o teslimiyeti sağlayan galatasaraylılıktı...
elbette arada yaşananlar unutulmuyor ya da yok sayılamıyor. ama bazı şeyler de üzerinden zaman ya da olaylar geçse de hakkının verilmesi gerekiyor...
hepimizi dönem dönem nefret ettik, bazılarımız hala ısınabilmiş değil. ama zamanında o teklifi kabul etseydi kazanacağı para bir kenara; nereye gitse neşe götüren, büyüklerinden bile saygı gören, derbilerde seramoniye çıkınca rakip takım formalı çocukların bile sarıldığı o genç adamdan sabaha karşı beline tabanca takıp hastane basmaya giden magandaya doğru savrulmazdı.
kadıköy'e giderim ancak deplasmana lafı ezeli rekabet tarihine yazıldı bir kere ama sonrasında burnundan fitil fitil getirdiler arda'nın o lafı. galatasaray taraftarı da çok bir şey yapmadı/yapamadı... elimizden kaymasına da engel olamadık, kaydıktan sonra da canına okuduk. galatasaraylılığını hiç gizlemedi, ancak galatasaraylılık ötesinde linç yiyecek yanlışlarda ısrar ederken bir dönem camiasızlığı bile göze aldı. yine de, kimsenin yüzüne bakmadığı dönemde bağlantılarını kullanıp son bir kazık daha atıp fenerbahçe forması giyebilirdi. en azından kendisini başakşehir'e atacak bağlantılarını tercih edip oraya gitmeyi, sonradan tövbe edip hocanın elini öpüp kariyerini galatasaray'da bitirmeyi becerdi.
ucunda ne çıkar olursa olsun, samimiyeti ne kadar tartışma konusu olursa olsun; 2019'daki arda turan'ın elini öpeceği tek bir figür vardı türk futbolunda. o teslimiyeti sağlayan galatasaraylılıktı...
elbette arada yaşananlar unutulmuyor ya da yok sayılamıyor. ama bazı şeyler de üzerinden zaman ya da olaylar geçse de hakkının verilmesi gerekiyor...
