2
ali sami yen'de canlı izlediğim ilk maç. yıllarca istanbul'a gidip gelip de bir türlü maça gidemiyor olmak beni kahrediyordu ki, o gün geldi, arkadaşlarım beni kolumdan tuttu ve maça götürdü. dışarıdaki heyecanlı bekleyişten sonra stada adımımı attığım an hüngür hüngür ağlamaya başladım. inanılmaz bir duyguydu... kıbrıs'ta yaşayan ve de hasta derecede galatasaraylı olan birisi için, istediği zaman istediği maça gidememek üzücü bir durum. o yüzden ilk gidiş benim için çok özeldi. yalnız, acı olan tarafı; hagi takımdan yeni ayrılmıştı ve ben, ne yazık ki, onu canlı canlı izleme şerefine erişemedim. o üzüntünün üstüne bir de oturduğum tribünün üst tarafından 10 numaralı dev bir hagi forması sarkıtıldı ki, o an göğsüme bişey oturdu ve tekrar hıçkırıklara boğuldum. neyse ki 1-0 kazandığımız maç oldu da kendimi "uğurlu geldim galiba" diye teselli ettim*. diğer bir tesellim de, ümit davala'yı canlı olarak görmekti. tabii görebilmek için arada maçtan gözümü alıp yedek kulübesini kesmem gerekti ama olsun! azmimi kaybetmedim; maç sonu takım otobüsünün civarında bekleyip ümit'e sesimi duyurdum, selamını bile aldım!* son olarak da, ergün'ün üzerimize attığı sularla hem gözlerim hem de üstüm başım ıslak olarak ilk maç maceramı tamamladım...
kısaca; benim için birkaç farklı sebeple duygu patlaması yaşadığım maç olmuştu. maç biletini hala saklıyorum, hatıra olarak. bir de üzerine not almıştım; "1-0, dk: 59 - gol: ergün" diye...*
not: benim için açılış sayılan bu maçtan sonra ali sami yen'de ve hatta atatürk olimpiyat stadı'nda da gittiğim her maçı kazandık. (u: hakkaten uğurlu mu geliyorum ne?!)
kısaca; benim için birkaç farklı sebeple duygu patlaması yaşadığım maç olmuştu. maç biletini hala saklıyorum, hatıra olarak. bir de üzerine not almıştım; "1-0, dk: 59 - gol: ergün" diye...*
not: benim için açılış sayılan bu maçtan sonra ali sami yen'de ve hatta atatürk olimpiyat stadı'nda da gittiğim her maçı kazandık. (u: hakkaten uğurlu mu geliyorum ne?!)
