1091
oradaydim!
41 yasimdayim. stadyumda izledigim en destansi mac ve en keyifli galibiyet oldu sanirim. bunun gururu yaninda mac oncesinde paylasmaya cekindigim bir istatistigi de paylasmak isterim.
bu yasima kadar gelen surecte stadyumda 100'un uzerinde mac izlemisimdir. gordugum en kotu sonuc beraberlik oldu. bu istatistigin bozulabilecegini dusunerek stadyum yolunu tuttum. bu totemimi de kimseye soylemedim. ne var ki yine ise yaradi. kendime pay cikartmamam lazim ama icten ice sevinmiyor da degilim.
kendi adima macin hikayesine gelirsek; 3 ekim gunu 8 yasindaki oglum okuldan aldim, manchester united formasi giydirip stada dogru 3,5 saatlik bir yola ciktim. stada vardigimizda kendim galatasaray formasiyla rakip takim tribununde yerimizi aldik. formama itiraz eden olursa bahanem belliydi. oglum manchester'li ben galatasaray'liyim diye kendimi savunacaktim. ne var ki old trafford guney tribununun deplasman tribunune yakin tarafi, kendisini gizlemis, konusmaya bile cekinen yuzlerce turk'le doluydu. uzerimdeki formayi goren sohbete basladi. ilk dudukle birlikte de o hic susmayan, televizyonlardan duyulan deplasan tribunune eslik ettik. o kadar susmadim ki, macin haftayi devriyesinde hala sesim tam anlamiyla yerine gelmis degil, hala oksuruyorum.
ne 1-0'dan sonra ne de 2-1'den sonra umutsuzluga kapildik. etraftaki tum ingilizler bize giptayla bakti. kaynaklarin soyledigi yaklasik 10bin galatasaray destekcisinin 70bin kisilik stadyumu susturmasi ve onlardan daha cok inanmasi neresinden bakarsaniz bakin takim icin cok buyuk bir atesleyici guc oldu.
icardi'nin goluyle birlikte o kadar cok sevindik ve o kadar cok bagirdik ki rakip takim taraftari artik macin donmeyecegini anlayip stadyumu terk etmeye basladi. giderken de bircogu bizleri tebrik etti. son dudukle birlikte de kucuk bir ali sami yen atmosferi olusturduk. manchester taraftarinin gidisi sonrasi her tribunde kendini gizleyen taraftarlarimizin ortaya cikmasi eglenceli bir an oldu.
geri donus yolunda nasil bir ani edindigimizi, neye taniklik ettigimizi dusundum durdum.
41 yasimdayim. stadyumda izledigim en destansi mac ve en keyifli galibiyet oldu sanirim. bunun gururu yaninda mac oncesinde paylasmaya cekindigim bir istatistigi de paylasmak isterim.
bu yasima kadar gelen surecte stadyumda 100'un uzerinde mac izlemisimdir. gordugum en kotu sonuc beraberlik oldu. bu istatistigin bozulabilecegini dusunerek stadyum yolunu tuttum. bu totemimi de kimseye soylemedim. ne var ki yine ise yaradi. kendime pay cikartmamam lazim ama icten ice sevinmiyor da degilim.
kendi adima macin hikayesine gelirsek; 3 ekim gunu 8 yasindaki oglum okuldan aldim, manchester united formasi giydirip stada dogru 3,5 saatlik bir yola ciktim. stada vardigimizda kendim galatasaray formasiyla rakip takim tribununde yerimizi aldik. formama itiraz eden olursa bahanem belliydi. oglum manchester'li ben galatasaray'liyim diye kendimi savunacaktim. ne var ki old trafford guney tribununun deplasman tribunune yakin tarafi, kendisini gizlemis, konusmaya bile cekinen yuzlerce turk'le doluydu. uzerimdeki formayi goren sohbete basladi. ilk dudukle birlikte de o hic susmayan, televizyonlardan duyulan deplasan tribunune eslik ettik. o kadar susmadim ki, macin haftayi devriyesinde hala sesim tam anlamiyla yerine gelmis degil, hala oksuruyorum.
ne 1-0'dan sonra ne de 2-1'den sonra umutsuzluga kapildik. etraftaki tum ingilizler bize giptayla bakti. kaynaklarin soyledigi yaklasik 10bin galatasaray destekcisinin 70bin kisilik stadyumu susturmasi ve onlardan daha cok inanmasi neresinden bakarsaniz bakin takim icin cok buyuk bir atesleyici guc oldu.
icardi'nin goluyle birlikte o kadar cok sevindik ve o kadar cok bagirdik ki rakip takim taraftari artik macin donmeyecegini anlayip stadyumu terk etmeye basladi. giderken de bircogu bizleri tebrik etti. son dudukle birlikte de kucuk bir ali sami yen atmosferi olusturduk. manchester taraftarinin gidisi sonrasi her tribunde kendini gizleyen taraftarlarimizin ortaya cikmasi eglenceli bir an oldu.
geri donus yolunda nasil bir ani edindigimizi, neye taniklik ettigimizi dusundum durdum.
