25
pandemiden beri dibin dibini görmemle, asosyalleşmem ve tembelleşmemle, üşengeçliğimle, hayatımı değiştiren insandan ayrılmamla beraber hafta sonları yaptığım tek aktivite haline gelmistir. eskiden de izlerdim maçı ama az izlerdim, aktivite de yapardım, sevdiğimle de buluşurdum, ders çalışmaya da giderdim. üstüne üniversite sınavına hazırlanmaya başladım şimdi yeniden. ona rağmen hafta sonları kütüphaneye gitmek yerine sabah televizyondan açıyorum bein connect'i, akşama kadar sadece maç izliyorum. o an hangi maç varsa. desteklediğim takım kaybedince de dert oluyor deli gibi. tanımını bilmediğim şeylerden bende de olabilir. (depresyon, majör depresyon, anksiyete vs vs. bu şeyler bana yabancı pek bilmiyorum ne yazık ki ama farkında olmadan bunlara sahip olabilirim)
durum bu yani, çok seviyorum maç izlemeyi ama mesela arkadaş ortaminda "x-y maçını izledin mi" diye soruldugunda o maçın bütün 90 dakikasını anlatmak yerine "yok sadece gollerini izledim" demeyi çok isterdim. bari bu izlediğim maçları, her detayını hatırlamayı ilerde paraya dökebilsem. teknik direktör olma hayaliyle yanıp tutuşan birisiyim, ileride işime yarar umarım bu izlediğim maçlar, ne diyim.
durum bu yani, çok seviyorum maç izlemeyi ama mesela arkadaş ortaminda "x-y maçını izledin mi" diye soruldugunda o maçın bütün 90 dakikasını anlatmak yerine "yok sadece gollerini izledim" demeyi çok isterdim. bari bu izlediğim maçları, her detayını hatırlamayı ilerde paraya dökebilsem. teknik direktör olma hayaliyle yanıp tutuşan birisiyim, ileride işime yarar umarım bu izlediğim maçlar, ne diyim.
