çaresizlik

bilmiyorum ama içinde olduğum durumu anlatabilecek tek kelimedir sanırım…

benim gibi yurt dışına yerleşme kararı alan her bir vatandaşımız aynı durumdadır eminim… kuzenlerim, arkadaşlarım afet bölgesine dokunmak, yara sarabilmek için yola çıkarken sadece olanları seyredebilmenin verdiği hissi çaresizlikten başka ne anlatabilir…

gözlerime dolan akıtamadığım yaşlar, boğazımdan yukarısına çıkmasına izin veremediğim höykürmelerim var!

soranlara ‘hayır öyle değil! biz insanına sırt çeviren bir ülkenin vatandaşları değiliz!’ demek isterken diyememek var!..