718
arkadaşlarımla beraber dışarıda izlediğim ilk galatasaray maçı. bazen yaradana beni neden diagne'nin golünden hemen sonra yanına almadığını sorarım içten içe. böyle tek kale oynuyoruz fener kalesinden çıkamıyor üst üste 2 tane pas yapamıyor, öyle bir çökmüşüz ki heriflere. sonra penaltı vermemek için tisserand kırmızı ile atılıyor zaten uyuz olmuşuz hakeme ve fenere. bir duran top, diagne'nin gol. yanımda oturan arkadaşı tekmeliyordum en son, yok böyle bir sevinç. hayatımda en mutlu olduğum an o andı 0 abartı. nitekim, o maçtan 6 ay önce o golün aynisini manu'ya atan ve golü sayılan diagne'nin fener'e attığı gol iptal edildi. devamında 10 dakika sonra crespo'dan yediğimiz golle 2-1 kaybettik. kafeden çıktığımda ve dönüş yoluna girdiğimde ciddi ciddi intihar etmeyi düşünüyordum. arabasında son ses kıraç-100. yıl marşı açan fenerliler, kafe önünde tezahürat yapanlar. o kadar gücüme gitmişti ki...
