723
bugün baktım da tribünlere, ne kadar garip değil mi hayat?
-işin gücün var, iş adamısın, saygın bir kişiliksin. hayatın sana verdiklerinden mütevellit bir şeylerin ağırlığı karakterine ya da yaşam stiline oturmuş. mesela yanında 50-60 tane adam çalıştırıyorsun. arada hep bir mesafe var. sana zorla saygı duyan insanlar falan. kapalıdasın haftasonu, belki de sana zorla saygı duyan adamdan daha düşük statüdeki insanlarla kolkola maç izliyorsun. kimseyle olmayacağın yakınlığı belki de hiç olmayacağın insanlarla paylaşıyorsun.
-ya da tam tersi. hayatında muhatap olmakta zorlanacağın insanla aynı yerde sarılıyorsun gözünde yaşlar falan. halbuki günlük yaşamda yanına yaklaşmak için bile kriterlere uyman gerekebilir ama orada kolkolasın.
bir nevi düzen gibi, ütopya gibi. herkesin tek derdinin sarı ile kırmızı olması. akıllarda başka bir şey olmaması.
bizi birleştiren şeyin adının galatasaray olması ne hoş değil mi?
tabi gerçeğe dönünce çarkın öyle döndüğünü bilmek de aynı oranda acı verici. ama ne yapalım hayat bu. rengi de sarı kırmızı...
-işin gücün var, iş adamısın, saygın bir kişiliksin. hayatın sana verdiklerinden mütevellit bir şeylerin ağırlığı karakterine ya da yaşam stiline oturmuş. mesela yanında 50-60 tane adam çalıştırıyorsun. arada hep bir mesafe var. sana zorla saygı duyan insanlar falan. kapalıdasın haftasonu, belki de sana zorla saygı duyan adamdan daha düşük statüdeki insanlarla kolkola maç izliyorsun. kimseyle olmayacağın yakınlığı belki de hiç olmayacağın insanlarla paylaşıyorsun.
-ya da tam tersi. hayatında muhatap olmakta zorlanacağın insanla aynı yerde sarılıyorsun gözünde yaşlar falan. halbuki günlük yaşamda yanına yaklaşmak için bile kriterlere uyman gerekebilir ama orada kolkolasın.
bir nevi düzen gibi, ütopya gibi. herkesin tek derdinin sarı ile kırmızı olması. akıllarda başka bir şey olmaması.
bizi birleştiren şeyin adının galatasaray olması ne hoş değil mi?
tabi gerçeğe dönünce çarkın öyle döndüğünü bilmek de aynı oranda acı verici. ama ne yapalım hayat bu. rengi de sarı kırmızı...
