5
galatasaray'ın ligde fenerbahçe'yi her iki maçta da yendiği sezondur. inönü'de sarı-kırmızı çubuklu formayla çocukluk kahramanım rambo yusuf'un atılmasına rağmen tanju çolak'ın iki golüyle fenerbahçe'yi 2-1 yenmiş, sami yen'de ise bu kez tanju'nun çok şık bir yarım volesinin olduğu derbide fenerbahçe'yi 4-1 yenmiştik.
beşiktaş'ı ligin ilk yarısı tanju çolak ile öne geçmemize rağmen 1-1 berabere kalarak elimizden kaçırmış, sami yen'de ise 2-0'dan maçı vererek bir anlamda şampiyonluğu da vermiştik. babam gündüz oynanan bu maçta 1 şişe viski içmiş, akabinde üzüntüyle yere yıkılmış, korkumdan eczaneye gidip annemi eve çağırmış, bir anlamda babamı mahalleye reklam etmiştim.
ligin ilk devresinde beşiktaş'a baya puan farkı atmıştık. üstüne ara transferde roman kosecki bombasını da patlatınca fenerli basın bile "şampiyon galatasaray" demişti. ama karlı bir havada alınan 1-0'lık boluspor mağlubiyeti ile başlayan ikinci yarı, seri beraberliklerle devam etmiş ve mustafa denizli sayesinde beşiktaş'ı üst üste ikinci kere şampiyon yapmıştık.
kosecki sami yen'de 5 attığımız adanaspor maçında sarı-kırmızı formayla golle tanışınca çimleri öpmüştü. franck ribery'nin o zamanki versiyonuydu desek abartmış olmayız sanırım. çocuk aklımla hayranıydım ve tanju çolak'ın karşı yakaya geçmesi sonrası oluşacak olası depresyonu onun takımdaki varlığını bilerek atlatmıştım. rakip savunmalar onu tutamazdı.. tabii takımdaki dengeleri bozmasını algılayacak yaşta değildim..
o söz konusu sezon şampiyonluğu kaptırdığımız beşiktaş'ı türkiye kupası'ndan elemiş ve izmir'de şampiyonluğu kaptırdığımız için buruk geçen finalde ankaragücü'nü yenerek de kupayı almıştım. maçın normal süresi 1-1 bitmiş, uzatmalarda 3-1 almıştık diye hatılarım...
beşiktaş'ı ligin ilk yarısı tanju çolak ile öne geçmemize rağmen 1-1 berabere kalarak elimizden kaçırmış, sami yen'de ise 2-0'dan maçı vererek bir anlamda şampiyonluğu da vermiştik. babam gündüz oynanan bu maçta 1 şişe viski içmiş, akabinde üzüntüyle yere yıkılmış, korkumdan eczaneye gidip annemi eve çağırmış, bir anlamda babamı mahalleye reklam etmiştim.
ligin ilk devresinde beşiktaş'a baya puan farkı atmıştık. üstüne ara transferde roman kosecki bombasını da patlatınca fenerli basın bile "şampiyon galatasaray" demişti. ama karlı bir havada alınan 1-0'lık boluspor mağlubiyeti ile başlayan ikinci yarı, seri beraberliklerle devam etmiş ve mustafa denizli sayesinde beşiktaş'ı üst üste ikinci kere şampiyon yapmıştık.
kosecki sami yen'de 5 attığımız adanaspor maçında sarı-kırmızı formayla golle tanışınca çimleri öpmüştü. franck ribery'nin o zamanki versiyonuydu desek abartmış olmayız sanırım. çocuk aklımla hayranıydım ve tanju çolak'ın karşı yakaya geçmesi sonrası oluşacak olası depresyonu onun takımdaki varlığını bilerek atlatmıştım. rakip savunmalar onu tutamazdı.. tabii takımdaki dengeleri bozmasını algılayacak yaşta değildim..
o söz konusu sezon şampiyonluğu kaptırdığımız beşiktaş'ı türkiye kupası'ndan elemiş ve izmir'de şampiyonluğu kaptırdığımız için buruk geçen finalde ankaragücü'nü yenerek de kupayı almıştım. maçın normal süresi 1-1 bitmiş, uzatmalarda 3-1 almıştık diye hatılarım...
