323
adana’nın 1940 yılında kurulan, mavi lacivert renklere sahip spor kulübü.
çocukluğumda, gençliğimde bir çok maçına gittim, eski 5 ocak’ın tribünleri camla ayırmasından başka hiçbir özelliği olmayan odalar* hariç her tribününde defalarca maç izledim. sanırım 2013 şubatındaki ads-erciyes(1-3) maçı adana’da, 2013 aralıktaki ibb-ads maçı istanbul’da stadyumda son izlediğim maçlardı. grubun içinde olan ya da olmayan onlarca arkadaşım var. yıllarımı, yollarımı, evimi paylaştığım arkadaşlarım var. şu an yaşayana bir asır gibi gelen özlemi bitirmenin mutluluğunu yaşıyorlar. aynen bu şekilde adanasporlu arkadaşlarım da var. neyse, şunu rahatlıkla söyleyebilirim ki galatasaray’ın, fenerbahçe’nin, giresunspor’un, adanaspor’un taraftar profili neyse, adana demirspor’un da odur. tüm türkiye gibidir anlayacağınız.
dün menemen’e* sabahtan giden, stada pankartları asan, televizyondan duyduğumuz tezahüratları yapan adana demirsporlular içinde de arkadaşlarım vardı. bunların bir kaçı ülkücü, içinde şu an asker olan da var. diyeceğim şu; bazı vatandaşların tahayyül ettiği gibi komünler desteklemiyor bu kulübü. galatasaray’ı kimler destekliyorsa adana demirspor’u da onlar destekliyor. her kulüpte olduğu gibi son derece heterojen bir yapı var demirspor’da da.
bahsedildiği gibi bir taraftar profili olsaydı merkez sağın her koridorundan yürümüş, anap, dyp, akp, mhp’den belediye başkanı seçilmiş aytaç durak, aytaç durak’ın has adamlarından mustafa tuncel, mhp’li belediye başkanı hüseyin sözlü’nün kardeşi sedat sözlü, solla molla alakası dahi olmayan selahattin aydoğdu, mehmet gökoğlu, önder serin vs. kulübe başkan olamazdı. murat sancak olayına hiç girmiyorum bile. tabi benim için bu isimlerin başkanlık yapmasında hiçbir sakınca yok, olabilirler ve olmaya da devam edecekler de fakat hayallerde biçilen o gömleğin de demirspor’un bedeniyle alakası yok.
kulübün sadece adı demirspor. yine sanıldığı gibi demiryolu işçileriyle de alakası kalmayalı seneler olmuş. zaten ülkenin konjonktüründe ve ülkedeki futbol geleneğinde bu işin mümkünatı da yok. bir dönem taraftar grubu içerisinde etkin olan birtakım insanlar, demiryolu, işçi vs. romantizmiyle sol tandanslı tribün aktiviteleri içerisinde bulundu, sol görüşe sahip vatandaşların hoşuna gitti, onlar tarafından sahiplenildi, üstüne livorno maçı vs. derken bu etiket demirspor’a ve taraftarına yapıştı. buradan gelen popülarite grubun da hoşuna gitti tabi, baya reklamlarını yaptılar, o ayrı. öte yandan taraftarsızlıktan kırılan, boş statları izlemekten bunalan türk futbol seyircisi de takımına gerçekten bağlı taraftarı görünce sempati duymaya başladı. sonucunda nurtopu gibi efsaneler türedi.
demirsporlu arkadaşlarım için mutluyum. neredeyse her sezon hüsranla biten play-off finallerinden sonra adamların hüsranına ortak olmaktan, teselli etmekten biz yorulduk artık, onları siz düşünün. ta 2007’de bursa’daki giresun finalinden beri, 2012 hariç, genelde ligin üzerinde kurulmuş kadrolarla, büyük umutlarla başlanan, sürekli hüsranla biten sezonlar, yıkılan hayaller bu sezonluk geride kaldı. hatırladığım en son süper lig maçında** kalede, kaleci saçıyla engin ipekoğlu vardı, dile kolay, 26 sene olmuş ve özellikle son 15-16 senedir hedef hep süper lig’di ve artık ütopik bir hal almıştı. 2009 yılıydı*, kayserispor, kadir has stadı’na geçerken 3 maçını adana’da oynamıştı. sanırım kayseri-sivas maçıydı, maçtan çıktık, demirsporlu arkadaşım otobüs camından dışarıya bakarken, “acaba biz de görebilecek miyiz?” diye sayıklıyordu, onun üzerinden bile 12 sene geçmiş. öyle bir ütopya haline geliyordu işte. dediğim gibi en büyük hayalleri gerçek oldu. ama artık adamların yakasından biraz düşmek lazım. fanatik demirsporlu birisi çıkıp ben nazi hayranıyım dese, diyeceğiz ki hayır kardeşim sende stalin ışığı var. bazı insanların gözünde demirspor gerçekten bu noktaya geldi ama inanın kazın ayağı öyle değil.
ekleme: artık resmi olarak da murat sancak’ın kulübüdür.
https://www.cumhuriyet.com.tr/...-sancak-aldi-1832539
çocukluğumda, gençliğimde bir çok maçına gittim, eski 5 ocak’ın tribünleri camla ayırmasından başka hiçbir özelliği olmayan odalar* hariç her tribününde defalarca maç izledim. sanırım 2013 şubatındaki ads-erciyes(1-3) maçı adana’da, 2013 aralıktaki ibb-ads maçı istanbul’da stadyumda son izlediğim maçlardı. grubun içinde olan ya da olmayan onlarca arkadaşım var. yıllarımı, yollarımı, evimi paylaştığım arkadaşlarım var. şu an yaşayana bir asır gibi gelen özlemi bitirmenin mutluluğunu yaşıyorlar. aynen bu şekilde adanasporlu arkadaşlarım da var. neyse, şunu rahatlıkla söyleyebilirim ki galatasaray’ın, fenerbahçe’nin, giresunspor’un, adanaspor’un taraftar profili neyse, adana demirspor’un da odur. tüm türkiye gibidir anlayacağınız.
dün menemen’e* sabahtan giden, stada pankartları asan, televizyondan duyduğumuz tezahüratları yapan adana demirsporlular içinde de arkadaşlarım vardı. bunların bir kaçı ülkücü, içinde şu an asker olan da var. diyeceğim şu; bazı vatandaşların tahayyül ettiği gibi komünler desteklemiyor bu kulübü. galatasaray’ı kimler destekliyorsa adana demirspor’u da onlar destekliyor. her kulüpte olduğu gibi son derece heterojen bir yapı var demirspor’da da.
bahsedildiği gibi bir taraftar profili olsaydı merkez sağın her koridorundan yürümüş, anap, dyp, akp, mhp’den belediye başkanı seçilmiş aytaç durak, aytaç durak’ın has adamlarından mustafa tuncel, mhp’li belediye başkanı hüseyin sözlü’nün kardeşi sedat sözlü, solla molla alakası dahi olmayan selahattin aydoğdu, mehmet gökoğlu, önder serin vs. kulübe başkan olamazdı. murat sancak olayına hiç girmiyorum bile. tabi benim için bu isimlerin başkanlık yapmasında hiçbir sakınca yok, olabilirler ve olmaya da devam edecekler de fakat hayallerde biçilen o gömleğin de demirspor’un bedeniyle alakası yok.
kulübün sadece adı demirspor. yine sanıldığı gibi demiryolu işçileriyle de alakası kalmayalı seneler olmuş. zaten ülkenin konjonktüründe ve ülkedeki futbol geleneğinde bu işin mümkünatı da yok. bir dönem taraftar grubu içerisinde etkin olan birtakım insanlar, demiryolu, işçi vs. romantizmiyle sol tandanslı tribün aktiviteleri içerisinde bulundu, sol görüşe sahip vatandaşların hoşuna gitti, onlar tarafından sahiplenildi, üstüne livorno maçı vs. derken bu etiket demirspor’a ve taraftarına yapıştı. buradan gelen popülarite grubun da hoşuna gitti tabi, baya reklamlarını yaptılar, o ayrı. öte yandan taraftarsızlıktan kırılan, boş statları izlemekten bunalan türk futbol seyircisi de takımına gerçekten bağlı taraftarı görünce sempati duymaya başladı. sonucunda nurtopu gibi efsaneler türedi.
demirsporlu arkadaşlarım için mutluyum. neredeyse her sezon hüsranla biten play-off finallerinden sonra adamların hüsranına ortak olmaktan, teselli etmekten biz yorulduk artık, onları siz düşünün. ta 2007’de bursa’daki giresun finalinden beri, 2012 hariç, genelde ligin üzerinde kurulmuş kadrolarla, büyük umutlarla başlanan, sürekli hüsranla biten sezonlar, yıkılan hayaller bu sezonluk geride kaldı. hatırladığım en son süper lig maçında** kalede, kaleci saçıyla engin ipekoğlu vardı, dile kolay, 26 sene olmuş ve özellikle son 15-16 senedir hedef hep süper lig’di ve artık ütopik bir hal almıştı. 2009 yılıydı*, kayserispor, kadir has stadı’na geçerken 3 maçını adana’da oynamıştı. sanırım kayseri-sivas maçıydı, maçtan çıktık, demirsporlu arkadaşım otobüs camından dışarıya bakarken, “acaba biz de görebilecek miyiz?” diye sayıklıyordu, onun üzerinden bile 12 sene geçmiş. öyle bir ütopya haline geliyordu işte. dediğim gibi en büyük hayalleri gerçek oldu. ama artık adamların yakasından biraz düşmek lazım. fanatik demirsporlu birisi çıkıp ben nazi hayranıyım dese, diyeceğiz ki hayır kardeşim sende stalin ışığı var. bazı insanların gözünde demirspor gerçekten bu noktaya geldi ama inanın kazın ayağı öyle değil.
ekleme: artık resmi olarak da murat sancak’ın kulübüdür.
https://www.cumhuriyet.com.tr/...-sancak-aldi-1832539
