6
hayatımda gittiğim ilk maç. evimiz kızıltopraktayken fenerbahçeli babamı, hatırıma galatasaray tribününe sokmuştum. her golden sonra babam üzülmüş ben sevinmiştim. tribünlerin ortadan ikiye ayrıldığı dönemler. hiç unutmam çıkışta aynı koridorlardan çıkıyorduk fenerlilerle. ilk golü boydan dolayı göremeyip -yaş 13- ne olacak tekrarını seyretmiştim. ilk maçın heyecanı aptal etmiş olmalı. birde anı olarak aklımda önümüzde dikilen maça kız arkadaşıyla gelen uzun boylu abinin her golden sonra babama sarılıp benim başımı okşaması kaldı. ben baba olunca çocuğum fenerli olsa böyle bir fedakarlık asla yapamazdım. gerçi babamın manchesterda 3. golü bulunca benimle çılgınca sevinmişliği de vardır.
(bkz: gidilen ilk maçın fenerbahçe deplasmanı olması)
(bkz: gidilen ilk maçın fenerbahçe deplasmanı olması)
