31
türkiye cumhuriyeti topraklarında tanımı ile ilgili ciddi karışıklıkların olduğunu düşündüğüm konum, pozisyon.
zira kendi içerisindeki iki tdk tanımı da birbirinden farklılık gösteriyor, böylece de iç içe geçme tehlikesi yaşanıyor.
bir tanım diyor ki: olağanüstü bir başarı elde etmiş kimse, kurum.
diğeri ise: gerçeğe dayanmayan, asılsız söz, hikâye.
biz millet olarak eski çağlardan beri abartmayı, üstüne eklemeyi çok sevdiğimiz için, başarı elde etmiş, yani gerçekten başarılı kişilerin üstüne, gerçeğe dayanmayan öyle sözler ve hikayeler de ekliyoruz ki, sonra ortaya eleştirilemeyen, kutsanmış, başarı kazandırdığı kurumun bile önüne geçmiş bir varlık çıkıyor ortaya.
geçmişteki başarıyı görmemek, küçümsemek, hele ki o başarılarla sevinmiş kişiler için ilk önce ayıptır tabii ki. fakat sürdürülebilir olmayan, tekrarı gelmeyen ve çok geride kalmış başarıları da sanki kesinkes tekrarlanacakmış gibi sahiplenmeye devam etmek, önce o kuruma haksızlıktır benim gözümde.
tabii ki her kurum efsaneleriyle büyür, gelecekte o kuruma, millete, gruba aidiyet sağlamak isteyecek insanlar için başvuracakları ilk yer, mutlaka geçmişteki efsanelerdir. aslında tam olarak da o yüzden efsanelere sahip çıkılmalı, yeri geldiğinde onlar istemediğinde dahi bir köşeye özenle taşınmalıdırlar.
üstüne üstlük, o efsaneleri, mitleri yaratanın da içinde büyüdükleri yer olduğu asla unutulmadan yapılmalıdır bu. zira aynı ortamın yeni bir efsane yaratmayacağının da tek bir garantisi yoktur. benim nazarımda efsaneyi diğerlerinden ayıracak en değerli tavır ise, emeklerinin karşılığını yeteri kadar aldığını farkedip, geri kalan sürede ‘bilabedel’ herhangi bir pozisyonda hizmet sunmayı teklif edebilmesidir.
galatasaray çok büyük arkadaşlar, en başta da kendi yarattığı efsanelerden büyük. keşke coğrafyamızın sosyolojik yapısı izin verse de, çok geç olmadan, kendi yarattığımız efsanelere yalan yanlış hikayeler eklemeden, onları sadece gerçeklerle ansak ve ancak böylece yeni geleceklere yelken açabileceğimizin ayırdına varsak.
zira kendi içerisindeki iki tdk tanımı da birbirinden farklılık gösteriyor, böylece de iç içe geçme tehlikesi yaşanıyor.
bir tanım diyor ki: olağanüstü bir başarı elde etmiş kimse, kurum.
diğeri ise: gerçeğe dayanmayan, asılsız söz, hikâye.
biz millet olarak eski çağlardan beri abartmayı, üstüne eklemeyi çok sevdiğimiz için, başarı elde etmiş, yani gerçekten başarılı kişilerin üstüne, gerçeğe dayanmayan öyle sözler ve hikayeler de ekliyoruz ki, sonra ortaya eleştirilemeyen, kutsanmış, başarı kazandırdığı kurumun bile önüne geçmiş bir varlık çıkıyor ortaya.
geçmişteki başarıyı görmemek, küçümsemek, hele ki o başarılarla sevinmiş kişiler için ilk önce ayıptır tabii ki. fakat sürdürülebilir olmayan, tekrarı gelmeyen ve çok geride kalmış başarıları da sanki kesinkes tekrarlanacakmış gibi sahiplenmeye devam etmek, önce o kuruma haksızlıktır benim gözümde.
tabii ki her kurum efsaneleriyle büyür, gelecekte o kuruma, millete, gruba aidiyet sağlamak isteyecek insanlar için başvuracakları ilk yer, mutlaka geçmişteki efsanelerdir. aslında tam olarak da o yüzden efsanelere sahip çıkılmalı, yeri geldiğinde onlar istemediğinde dahi bir köşeye özenle taşınmalıdırlar.
üstüne üstlük, o efsaneleri, mitleri yaratanın da içinde büyüdükleri yer olduğu asla unutulmadan yapılmalıdır bu. zira aynı ortamın yeni bir efsane yaratmayacağının da tek bir garantisi yoktur. benim nazarımda efsaneyi diğerlerinden ayıracak en değerli tavır ise, emeklerinin karşılığını yeteri kadar aldığını farkedip, geri kalan sürede ‘bilabedel’ herhangi bir pozisyonda hizmet sunmayı teklif edebilmesidir.
galatasaray çok büyük arkadaşlar, en başta da kendi yarattığı efsanelerden büyük. keşke coğrafyamızın sosyolojik yapısı izin verse de, çok geç olmadan, kendi yarattığımız efsanelere yalan yanlış hikayeler eklemeden, onları sadece gerçeklerle ansak ve ancak böylece yeni geleceklere yelken açabileceğimizin ayırdına varsak.
