98
yaklaşık bir sene önce benzer bir durumu yaşadığım yazar.
o sözleri duyduğumda yaşadığım üzüntüyü atlatmam baya uzun sürmüştü.
testi yaptırıp eşimin hamile olduğunu öğrendiğimizde ayaklarımız bir hafta yere basmadı. sonrasında kontroller başladı. 2 aylıkken ilk kalp atışları. o anki şaşkınlığım, sevincim, göz yaşlarım. 15 gün sonra yine kontrol. sıkıntı yok herşey yolunda. cinsiyet belli değill daha o yüzden çok bir şey alamıyorsunuz. sadece aldığım bir ayakkabı ve üzerinde aslan parçası yazan zıbındı. ayakkabıların biri sarı diğeri kırmızı. çocuğumun ilk ayakkabısı olacaktı. hastane çıkışında giyeceği zıbın da aynı renklerde.
tarih 10 ağustos 2019 cumartesi. kurban bayramı arefesindeyiz. 2 kurbanlık alındı birisi çocuğuma birisi bize.
bizim randevu saati 14:00. yarın bayram. bebek 3 aylık olmuştu. gitmeden önce sorularım hazırdı. ne zaman cinsiyet belli olur, ek vitamin almamız gerek mi falan filan. eşimle birlikte girdik doktorun yanına. ilk sorum yine kalp atışını dinletecek misiniz oldu. doktor da gülerek istiyorsanız tabi ki dedi. eşim odanın arka tarafına geçti, peşinden de doktoru. ben de hazırladığım soruları tekrar ediyorum kafamdan unutmayayım diye. sonra muayene başladı. bende kalkıp eşimin yanına gittim. muayene başladıktan sonra doktorun yüzü bir düştü ama eşime belli etmemeye çalıştığını ben fark ettim. ters giden bir şeyler vardı ama ben hala olayı anlamdıramıyordum. çünkü aklımdan geçen en ufak bir olumsuzluk yok. kalp atışını duymayı bekliyorum hala. doktor eşime seni yan odaya alalım orada daha detaylı bakarız dedi. eşimde şüphelenmeye başladı ve o soruyu sordu ters giden birşey mi var? doktor o sırada kapıya yönelmişti. merak etme korkulacak birşey yok sadece detaylı bakacaz dedi. ben de hemen doktorun arkasından kapıya yöneldim. doktor o sırada diğer odaya geçmişti. benim geldiğimi görünce eşine söyleyemedim henüz kesinleştirmeden ama kalp atışını duyamadım dedi. o sözlerin acısı o kadar fazlaydı ki başımdan aşağı lav dökseler belki canım daha az acıyacaktı. eşim odaya gelene kadar geçen süre 1 dk vardır yoktur. ama o 1 dk benim için bir ömürdü. eşime nasıl söylenecekti, ne tepki verecekti, bu durumu nasıl kabullenecekti? en önemlisi sağlık durumu nasıldı? o anlarda o kadar yoğun düşüncelere dalmışım ki eşimin odaya girdiğini bile fark etmedim. gözümden süzülen damlaları göstermemek adına yüzümü çevirip doktorun yanına gitmesi için onu yönlendirdim. sonrasında ben geçtim. elini tuttum ve beklemeye başladık. ben hala bir umut doktordan olumlu bir şeyler duymayı bekliyorum ama onun suratındaki olumsuzluk geçmiyordu. ve o sözler tekrar odada yankılandı. bebeğin kalbi durmuş, almamız gerekecek. eşim o an elimi öyle bir sıktı ki hala acısı duruyor desem yeridir. sonrası klasik muhabbet daha gençsiniz, ilk gebeliklerde görülen bir durum falan filan teselli sözleri. benim umrumda değildi ki bunlar. benim çocuğumun ayakkabısı evde hazırdı. yarın bayramdı.
bütün planlarım hazırdı oysa.
hastaneden çıktık. yine randevu alınmıştı ama bj sefer randevu kontrol için değil kürtaj içindi.
arabaya bindik. ama ikimizde birbirimize bakmaya korkuyorduk. ilk kelimelerim senin sağlığın daha önemli, o yüzden sen iyi ol bana yeter oldu.eşimin eve gidene kadar kurduğu tek cümle ağlayan gözlerinden düzülen yaşlarla çatallaşan sesiyle neden böyle oldu dedi. eve gelene kadar ikimizde tek kelime edemedik birbirimize. etsekne diyecektik ki. 2 saat sürdü tüm olan biten. evden cıkısım 13:30 eve girişim 15:30. iki saat önce evden çıkmadan ne düşünüyordum, geldiğimde ne düşünüyordum. gerçekten de neden böyle olmuştu? eşim üzülmesin diye gizlice ağlarken bir hafta boyunca bunu düşündüm. doktora göree nedeni yoktu, olabilirdi, normaldi, sağlıklı olsaydı böyle olmazdı. bana göre değildi işte. olamazdı da. hep duyardım düşük yapanları ama insan yaşayınca hissediyormuş bu acıyı. evet belki daha kucağıma bile almamıştım ama o kalp atışını duyduktan sonra benim çocuğumdu o. eşimle bizim ilk çocuğumuzdu. adı yoktu ama elimde bezelye tanesi kadar göründüğü çekilmiş ultrason kağıdı vardı.
bir yıl da geçse üstünden hala onu için üzülen, onu özleyen bir babası var.
o sözleri duyduğumda yaşadığım üzüntüyü atlatmam baya uzun sürmüştü.
testi yaptırıp eşimin hamile olduğunu öğrendiğimizde ayaklarımız bir hafta yere basmadı. sonrasında kontroller başladı. 2 aylıkken ilk kalp atışları. o anki şaşkınlığım, sevincim, göz yaşlarım. 15 gün sonra yine kontrol. sıkıntı yok herşey yolunda. cinsiyet belli değill daha o yüzden çok bir şey alamıyorsunuz. sadece aldığım bir ayakkabı ve üzerinde aslan parçası yazan zıbındı. ayakkabıların biri sarı diğeri kırmızı. çocuğumun ilk ayakkabısı olacaktı. hastane çıkışında giyeceği zıbın da aynı renklerde.
tarih 10 ağustos 2019 cumartesi. kurban bayramı arefesindeyiz. 2 kurbanlık alındı birisi çocuğuma birisi bize.
bizim randevu saati 14:00. yarın bayram. bebek 3 aylık olmuştu. gitmeden önce sorularım hazırdı. ne zaman cinsiyet belli olur, ek vitamin almamız gerek mi falan filan. eşimle birlikte girdik doktorun yanına. ilk sorum yine kalp atışını dinletecek misiniz oldu. doktor da gülerek istiyorsanız tabi ki dedi. eşim odanın arka tarafına geçti, peşinden de doktoru. ben de hazırladığım soruları tekrar ediyorum kafamdan unutmayayım diye. sonra muayene başladı. bende kalkıp eşimin yanına gittim. muayene başladıktan sonra doktorun yüzü bir düştü ama eşime belli etmemeye çalıştığını ben fark ettim. ters giden bir şeyler vardı ama ben hala olayı anlamdıramıyordum. çünkü aklımdan geçen en ufak bir olumsuzluk yok. kalp atışını duymayı bekliyorum hala. doktor eşime seni yan odaya alalım orada daha detaylı bakarız dedi. eşimde şüphelenmeye başladı ve o soruyu sordu ters giden birşey mi var? doktor o sırada kapıya yönelmişti. merak etme korkulacak birşey yok sadece detaylı bakacaz dedi. ben de hemen doktorun arkasından kapıya yöneldim. doktor o sırada diğer odaya geçmişti. benim geldiğimi görünce eşine söyleyemedim henüz kesinleştirmeden ama kalp atışını duyamadım dedi. o sözlerin acısı o kadar fazlaydı ki başımdan aşağı lav dökseler belki canım daha az acıyacaktı. eşim odaya gelene kadar geçen süre 1 dk vardır yoktur. ama o 1 dk benim için bir ömürdü. eşime nasıl söylenecekti, ne tepki verecekti, bu durumu nasıl kabullenecekti? en önemlisi sağlık durumu nasıldı? o anlarda o kadar yoğun düşüncelere dalmışım ki eşimin odaya girdiğini bile fark etmedim. gözümden süzülen damlaları göstermemek adına yüzümü çevirip doktorun yanına gitmesi için onu yönlendirdim. sonrasında ben geçtim. elini tuttum ve beklemeye başladık. ben hala bir umut doktordan olumlu bir şeyler duymayı bekliyorum ama onun suratındaki olumsuzluk geçmiyordu. ve o sözler tekrar odada yankılandı. bebeğin kalbi durmuş, almamız gerekecek. eşim o an elimi öyle bir sıktı ki hala acısı duruyor desem yeridir. sonrası klasik muhabbet daha gençsiniz, ilk gebeliklerde görülen bir durum falan filan teselli sözleri. benim umrumda değildi ki bunlar. benim çocuğumun ayakkabısı evde hazırdı. yarın bayramdı.
bütün planlarım hazırdı oysa.
hastaneden çıktık. yine randevu alınmıştı ama bj sefer randevu kontrol için değil kürtaj içindi.
arabaya bindik. ama ikimizde birbirimize bakmaya korkuyorduk. ilk kelimelerim senin sağlığın daha önemli, o yüzden sen iyi ol bana yeter oldu.eşimin eve gidene kadar kurduğu tek cümle ağlayan gözlerinden düzülen yaşlarla çatallaşan sesiyle neden böyle oldu dedi. eve gelene kadar ikimizde tek kelime edemedik birbirimize. etsekne diyecektik ki. 2 saat sürdü tüm olan biten. evden cıkısım 13:30 eve girişim 15:30. iki saat önce evden çıkmadan ne düşünüyordum, geldiğimde ne düşünüyordum. gerçekten de neden böyle olmuştu? eşim üzülmesin diye gizlice ağlarken bir hafta boyunca bunu düşündüm. doktora göree nedeni yoktu, olabilirdi, normaldi, sağlıklı olsaydı böyle olmazdı. bana göre değildi işte. olamazdı da. hep duyardım düşük yapanları ama insan yaşayınca hissediyormuş bu acıyı. evet belki daha kucağıma bile almamıştım ama o kalp atışını duyduktan sonra benim çocuğumdu o. eşimle bizim ilk çocuğumuzdu. adı yoktu ama elimde bezelye tanesi kadar göründüğü çekilmiş ultrason kağıdı vardı.
bir yıl da geçse üstünden hala onu için üzülen, onu özleyen bir babası var.
