150
akşama kadar fenerbahçeli arkadaşımın goygoyunu dinledim. içimden ah keşke diye geçirdim. heyecanlı değildim ta ki son 5 dakikaya kadar. çünkü o zaman takip etmeye başlamıştım maçları. oğlumu ve karımı komşuya gönderdim. tüm iletişim araçlarını kapatıp, saati 16 dakikalık kronometreye ayarlayıp, tüm pencereleri açarak evdeki tüm tabakları yıkadım. yıkarken uzatılan 16 dakika içinde gol sesi gelmesin dışarıdan diye içimden dua ettim. 16. dakika sonunda oğlumu ve karımı alıp kızılaya koştum. eve dönünce sabaha kadar her kanalda o 16 dakikayı tekrar tekrar seyrettim. doyamadım. hala izliyorum. aynı şeyleri tekrar yaşıyorum.
