262
kardeşimizin yaşadığı şeyi anlamamizin, idrak etmemizin neredeyse imkansiz oldugunu biliyoruz. gecen senelerde bir etkinliğe katılmıştım. etkinlik kardeşimizin durumundakilerle empati yapabilmeyi amaçlıyordu. sizi ekip olarak bir odaya alıyorlar. oda tamamen zifiri karanlık, hic ışık almıyor. bu nedenle de gözünüzün alışması gibi bir durum da söz konusu degil. size orada belli talimatlar veriyorlar ve o talimatları yerine getirmeye çalışıyorsunuz.
yaşadığım duygular tam olarak şöyleydi:
1. hiçbir yeri göremediğim icin ilk basta cok ürktüm. korktum resmen.
2. sürekli bir tedirginlik hali vardı, sürekli bir yerlere çarpacağım devireceğim, kendime veya baskasina zarar verecegim endişesi çok fazlaydı.
3. bir noktadan sonra beynim otomatik olarak görme yetimi kullanmayı bırakıp duyma yetimin özelliklerini arttırdı resmen. daha hassas sesleri bile duymaya başladım.
sürprizi ise etkinliğin sonunda gördük. hepimize verilen talimatlara göre yaptığımız seyler vardı. bizim yaptıklarımız ecüş bücüş şeylerdi. bizimle beraber zaman zaman bize talimat veren hoca ise resmen sanat icra etmisti. en sonunda o hoca ile tanıştık. kendisi de görme engelliydi.
o etkinlik sonrasi farkettim ki normal hayatını idame ettirebilen görme engelli insanlar kelimenin tam anlamıyla olağanüstü insanlar. gercekten olağanüstüler.
evet yaşadıklarını elbette anlayamayız ama kendi güçlerinin farkına varmalilar. mesela murat kardesimizin hafizasina hayranım. bu platformda hafızasına hayran oldugum iki insan var. birisi murat kardesimiz öteki de mustevfi. ben mesela daha dun neler oldu hatırlamıyorum cogu zaman.
empati yapmaya veya kardesimize cesaret vermeye de çalışmıyorum. çünkü onun cesaret almaya ihtiyaci yok. tam tersi bizlerin onlardan öğreneceği cok sey var.
not: o etkinlige hepinizin katılması gerekir. gerçekten bizlerin ne kadar aciz onlarin ise ne kadar olaganustu oldugunu orada anlıyorsunuz.
yaşadığım duygular tam olarak şöyleydi:
1. hiçbir yeri göremediğim icin ilk basta cok ürktüm. korktum resmen.
2. sürekli bir tedirginlik hali vardı, sürekli bir yerlere çarpacağım devireceğim, kendime veya baskasina zarar verecegim endişesi çok fazlaydı.
3. bir noktadan sonra beynim otomatik olarak görme yetimi kullanmayı bırakıp duyma yetimin özelliklerini arttırdı resmen. daha hassas sesleri bile duymaya başladım.
sürprizi ise etkinliğin sonunda gördük. hepimize verilen talimatlara göre yaptığımız seyler vardı. bizim yaptıklarımız ecüş bücüş şeylerdi. bizimle beraber zaman zaman bize talimat veren hoca ise resmen sanat icra etmisti. en sonunda o hoca ile tanıştık. kendisi de görme engelliydi.
o etkinlik sonrasi farkettim ki normal hayatını idame ettirebilen görme engelli insanlar kelimenin tam anlamıyla olağanüstü insanlar. gercekten olağanüstüler.
evet yaşadıklarını elbette anlayamayız ama kendi güçlerinin farkına varmalilar. mesela murat kardesimizin hafizasina hayranım. bu platformda hafızasına hayran oldugum iki insan var. birisi murat kardesimiz öteki de mustevfi. ben mesela daha dun neler oldu hatırlamıyorum cogu zaman.
empati yapmaya veya kardesimize cesaret vermeye de çalışmıyorum. çünkü onun cesaret almaya ihtiyaci yok. tam tersi bizlerin onlardan öğreneceği cok sey var.
not: o etkinlige hepinizin katılması gerekir. gerçekten bizlerin ne kadar aciz onlarin ise ne kadar olaganustu oldugunu orada anlıyorsunuz.
