12
25 nisan 2010 galatasaray bursaspor maçını babam sağolsun "ali sami yen" stadyumunda izledim. bu ilk ve son ali sami yen deneyimim oldu. o güne dair anımsadığım o kadar çok şey var ki inanılmazdı, bana mahşeri anımsatmıştı; ali turan'ın sargılı ayak ile tribünü selamlaması, tugay kerimoğlu'nun kale arkasına el sallaması, neill'ın gördüğü kırmızı sonrası tribünün reaksiyonu, rijkaard'ın saçlarını görmek, keita'nın maç boyu harika oyunu maç sonu çöküp kalmasıyla jo'nun teselli etmesi, giovanni dos santos'un deparı ve köfte ekmeğe 20 tl verip para üstü beklemem.* çocuk aklımla inanılmaz eğlenmiştim. daha ileri zamanlarda ali sami yen arena'ya gittiğimde dizlerim titrese dahi ilk an ali sami yen'in verdiği hissi alamadım. gerçekten tılsımlı bir yermiş ali sami yen şu an daha net anlaşılıyor, özellikle 93 manchester maçında yaşattıklarımız her babayiğidin harcı değilmiş ali sami yen olmak dedirtiyor.
