gheorghe hagi

hagi galatasaray'a imza attığında ben 15 yaşında bir çocuktum. yaz tatilini geçirdiğimiz devlet kurumu kampında her gün fanatik ve fotospor alarak takip ediyordum transfer gündemini. zira kampta televizyon yoktu, zaten o günlerde spor kanalları ya da her saat başı spor bültenleri de yoktu. çok değil iki sene öncesinde romanya milli takımında dünyayı kendisine hayran bırakan adamın galatasaray'a geleceğini yazıyordu gazeteler. kelimenin tam anlamıyla insanın inanası gelmiyordu. ya doğru değilse diye o kadar çok korktum ki. ergun gürsoy'un yanında, boynunda galatasaray forması ile fotoğrafını görene kadar inanmadım. sonrasında rüya gibi 6 yıl geçti göz açıp kapayıncaya kadar. dünya gözü ile onu izlemek de nasip oldu rabbime şükürler olsun. galatasaray forması altında futbolu bıraktığında 21 yaşında hıçkıra hıçkıra ağladım. bence hagi ile galatasaray taraftarı arasındaki bağı en iyi anlatan olay da budur. hayatları boyunca eşlerine bir kez dahi seni seviyorum dememiş adamlar, onu izledikleri son maçta, bir yandan ağlarken bir yandan "ay lav yu haciii" diye avazları çıktığı kadar bağırıyordu. o anları hatırlamak isteyenler trt'nin şimdiye kadar yaptığı en güzel spor belgeselini (bkz: 10'un vedası) izleyebilirler.

(bkz: karpatların maradonası)