81
o eski günlerin hatıralarında kalan tribün. kombineymiş, sevgili paketiymiş, aşkitomla maç keyfiymiş, kuzey alt 600 liraymış, üç beş tweet atıp atahan altınordu olsam yırtar mıyımmış, tüm alt grupları kapattıkmış, heyya heyya ultraslan falan derken arada kaynamıştır.
ara ara o tandansın yakalandığı tek tük istisnai maçlar, hatta o maçların içinde sekanslar olsa da o tribün kültürünün gidişi ile yavaş yavaş değişmiştir. son demleri işte sulu derbide kendi kendini bitirmiştir.
agresif tribün sadece desibel değildir.
agrasif tribün gönül işidir, reaksiyon işidir, doğaçlama işidir... sadece doksan dakika ıslık çalmak değildir. evet rakibin konsantrasyonunu yer yer bozar ama insanoğlu, hem de yoğun konsantrasyon halindeyken bir şekilde strese adapte olmayı bilir. zaten evriminin temel mantığı budur.
her hakem hatasında 10 yıl önceki bir muhabbetin üzerine yazılmış kimsenin hikayesini bilmediği bir tezahürat söylenince agrasif olunmaz. "aman ceza almayalım" diye sete çıkılırsa agrasif tribün olunmaz. bir futbolcu ya da hakemin götü ayrı başı ayrı oynayınca "noluyor götün başın oynuyor" diyemedikten sonra agrasif tribün olunmaz. bu hem bizim tribünün hiyerarşisiyle hem de türkiye'deki mevcut yasalarla alakalı bir durum...
gürültü olur olmasına ama işte onun adı agrasiflik olmaz... hayvanat bahçelerinde vahşi hayvanları ilaçla sersemletip kafese koyarlar. arada bir kafası bozulunca hafif şiddette bir bağırır da anlık ürkersin ya; işte o kadar agrasif olursun en fazla..
hepsinden önemlisi inanmadan, hissetmeden agrasif olunmaz. rakipten korkmadan agrasif olunmaz, yüreğinde takım sevgisini değil mağlubiyet stresini yaşayarak agrasif olunmaz. bütün sezon sövdüğün adama o gün yürü oğlum demekle de agrasif olunmaz...
aklı, mantığı, ulemalığı, en önemlisi kontrolü elden bırakmadan olmaz...
muhtemelen bu topraklar üzerinde modern zamanların en kontrollü devirlerini yaşarken hele o iş hiç olmaz...
gerçekte olan nedir. hem takım hem taraftar aynı anda çok isteyince, hele bir de ortaya çıkan sonuç zor ya da süpriz bir sonuçsa "agrasif tribün oldu, tribün takım aldırdı maçı" diyoruz...
ara ara o tandansın yakalandığı tek tük istisnai maçlar, hatta o maçların içinde sekanslar olsa da o tribün kültürünün gidişi ile yavaş yavaş değişmiştir. son demleri işte sulu derbide kendi kendini bitirmiştir.
agresif tribün sadece desibel değildir.
agrasif tribün gönül işidir, reaksiyon işidir, doğaçlama işidir... sadece doksan dakika ıslık çalmak değildir. evet rakibin konsantrasyonunu yer yer bozar ama insanoğlu, hem de yoğun konsantrasyon halindeyken bir şekilde strese adapte olmayı bilir. zaten evriminin temel mantığı budur.
her hakem hatasında 10 yıl önceki bir muhabbetin üzerine yazılmış kimsenin hikayesini bilmediği bir tezahürat söylenince agrasif olunmaz. "aman ceza almayalım" diye sete çıkılırsa agrasif tribün olunmaz. bir futbolcu ya da hakemin götü ayrı başı ayrı oynayınca "noluyor götün başın oynuyor" diyemedikten sonra agrasif tribün olunmaz. bu hem bizim tribünün hiyerarşisiyle hem de türkiye'deki mevcut yasalarla alakalı bir durum...
gürültü olur olmasına ama işte onun adı agrasiflik olmaz... hayvanat bahçelerinde vahşi hayvanları ilaçla sersemletip kafese koyarlar. arada bir kafası bozulunca hafif şiddette bir bağırır da anlık ürkersin ya; işte o kadar agrasif olursun en fazla..
hepsinden önemlisi inanmadan, hissetmeden agrasif olunmaz. rakipten korkmadan agrasif olunmaz, yüreğinde takım sevgisini değil mağlubiyet stresini yaşayarak agrasif olunmaz. bütün sezon sövdüğün adama o gün yürü oğlum demekle de agrasif olunmaz...
aklı, mantığı, ulemalığı, en önemlisi kontrolü elden bırakmadan olmaz...
muhtemelen bu topraklar üzerinde modern zamanların en kontrollü devirlerini yaşarken hele o iş hiç olmaz...
gerçekte olan nedir. hem takım hem taraftar aynı anda çok isteyince, hele bir de ortaya çıkan sonuç zor ya da süpriz bir sonuçsa "agrasif tribün oldu, tribün takım aldırdı maçı" diyoruz...
