14990
selçuk inan’ın sahada olduğu her maç 1 kişi eksiğiz demektir.
selçuk’un durumunu lise yıllarındaki kendime çok benzetiyorum. şöyle ki; ben 9-13 yaşları arasında büyük bir kulübün lisanslı minik futbolcusuydum. haliyle okul ve mahallede sivrilen, en iyi futbol oynayan çocuktum o yıllarda.
liseye başlamamla birlikte vücudumda ergenliğin etkileri iyice belirginleşmeye başlamıştı. vücudum hantallaşmış, ağırlaşmıştım. zaten futbol hayatım kısa süre içinde sona erdi. okul, halı saha gibi yerlerde hala sivrilmeye yetiyordu tabi var olan tekniğim.
neyse daha fazla uzatmayayım, lise 2 veya 3 olması lazım. okul takımındayım, ilk maçımızda 8 numara pozisyonunda oynuyorum ve benden rakibe baskı yapmam bekleniyor. ilk defa çoluk çocuk değil de ciddi bir rakibe karşı oynayacağım yıllar sonra.
maç başladı, başlamaz olaydı. sanki benim bulunduğum gezegende zaman kavramı daha farklı. benim dünyamda geçen 1 saniye diğer insanlar için 3 saniye. baskı yapıyorum, ben ayağımı uzatana kadar adam 3 kere sağa sola çekiyor topu. ben belimi döndürene kadar adamlar 2 tane verkaç yapıyor. o günden sonra futbola küstüm, farklı bir şekilde mağlup olduk. zaten hoca devre arası beni oyundan çıkardı. en kötüsü de ne biliyor musunuz? rakip okul takımından arkadaşı olan biri vardı bizim takımda. maçtan sonra benim için “oğlum sizin 8 numara kötürüm müydü amk?” demiş :(.
sözün özü, selçuk şu an tam olarak bu durumda. ikili mücadelelerde avantajlı olan tarafta olsa recep niyaz omuzunu kullanıp topu alabiliyor ayağından. sahipsiz bir topta, topa selçuk’tan daha uzak olan zeki yavru hiç zorlanmadan sahip olabiliyor. zaten kendisi de bunu bildiği için risk alamıyor, sürekli basit oynamaya çalışıyor. umarım bir daha ilk 11’de görmeyiz. bu saatten sonra tek işlevi kupada sonradan oyuna girmek olabilir. o da etimesgut, menemen gibi maçlarda.
selçuk’un durumunu lise yıllarındaki kendime çok benzetiyorum. şöyle ki; ben 9-13 yaşları arasında büyük bir kulübün lisanslı minik futbolcusuydum. haliyle okul ve mahallede sivrilen, en iyi futbol oynayan çocuktum o yıllarda.
liseye başlamamla birlikte vücudumda ergenliğin etkileri iyice belirginleşmeye başlamıştı. vücudum hantallaşmış, ağırlaşmıştım. zaten futbol hayatım kısa süre içinde sona erdi. okul, halı saha gibi yerlerde hala sivrilmeye yetiyordu tabi var olan tekniğim.
neyse daha fazla uzatmayayım, lise 2 veya 3 olması lazım. okul takımındayım, ilk maçımızda 8 numara pozisyonunda oynuyorum ve benden rakibe baskı yapmam bekleniyor. ilk defa çoluk çocuk değil de ciddi bir rakibe karşı oynayacağım yıllar sonra.
maç başladı, başlamaz olaydı. sanki benim bulunduğum gezegende zaman kavramı daha farklı. benim dünyamda geçen 1 saniye diğer insanlar için 3 saniye. baskı yapıyorum, ben ayağımı uzatana kadar adam 3 kere sağa sola çekiyor topu. ben belimi döndürene kadar adamlar 2 tane verkaç yapıyor. o günden sonra futbola küstüm, farklı bir şekilde mağlup olduk. zaten hoca devre arası beni oyundan çıkardı. en kötüsü de ne biliyor musunuz? rakip okul takımından arkadaşı olan biri vardı bizim takımda. maçtan sonra benim için “oğlum sizin 8 numara kötürüm müydü amk?” demiş :(.
sözün özü, selçuk şu an tam olarak bu durumda. ikili mücadelelerde avantajlı olan tarafta olsa recep niyaz omuzunu kullanıp topu alabiliyor ayağından. sahipsiz bir topta, topa selçuk’tan daha uzak olan zeki yavru hiç zorlanmadan sahip olabiliyor. zaten kendisi de bunu bildiği için risk alamıyor, sürekli basit oynamaya çalışıyor. umarım bir daha ilk 11’de görmeyiz. bu saatten sonra tek işlevi kupada sonradan oyuna girmek olabilir. o da etimesgut, menemen gibi maçlarda.
