8
minik ve yıldız takımda toplam 4 sene oynadım. averaj takımının kaptanlığını yaptım. sağ açıktım 7 numaramla. gün geldi alibeyköy'e 9 - 1 yenildik, gün geldi ortabayır'a 7 - 0 yenildik ama en çok 5 - 0 yenildik. kimler yenmedi ki bizi istinye, yahya kemal, gültepe gelen geçen koydu afedersiniz. küçük yaşta öğrendim yenilmeyi. yenilmekte değil hezimet yani. bir de kaptanım ya hani her golden sonra hadi beyler hadi diyordum ellerimi şaklatarak.*
ama bir maçı unutamam. harmentepespor maçı. ortaokulda sınıfımızın en iyi oyuncusu tolga harmantepe'de oynuyordu. ilk maçta bizi 7 - 1 yendiklerinden hafta boyunca dalga geçti, bu sefer 10 tane atıcaz, averaj takımının kaptanı olmak nasıl bir duygu falan. ben de ses edemiyordum ama içten içe cidden hırslanıyordum her maç nasıl fark yiyebiliriz diye. maç günü geldi çattı. sahaya çıkarken tolga sırıtıyordu bana bakarak. maç başladı sıcak havada oynuyoruz kalemiz allah'a emanet direkten dönen toplar falan. sonra takımımızın en cılız oyuncusu ve forveti havadan gelen topa ortasahadan vurdu ve gol oldu. 1 - 0 öndeydik. ilk defa. önde olmak harika bir duyguydu ama az sürdü ve beraberlik golünü yedik akabinde. yine kalemizde zor anlar yaşadık uzunca bir müddet ama futbol tanrıları yanımızda değil bildiğin sahadaydı sanırım.* maçın son anlarında bir korner kazandık defanstan dönen topun gelişine ceza sahası dışından mükemmel bir şut çıkararak gol yaptım. çılgınlar gibi sevinmiştik. çocukluğumda en mutlu olduğum andır muhtemelen. 4 senelik ufacık kariyerimde attığım tek gol ve gördüğüm tek galibiyet bu maçtır. tek farklı mağlubiyetimiz olmadığı düşünüldüğünde galip gelmek üstüne tolgaların takımını yenmek. uhuuu.
bu da böyle bir anımdır yani. amatör küme hakikaten güzel bir şey sanırım. keşke devam etme ihtimalim olsaydı.
ama bir maçı unutamam. harmentepespor maçı. ortaokulda sınıfımızın en iyi oyuncusu tolga harmantepe'de oynuyordu. ilk maçta bizi 7 - 1 yendiklerinden hafta boyunca dalga geçti, bu sefer 10 tane atıcaz, averaj takımının kaptanı olmak nasıl bir duygu falan. ben de ses edemiyordum ama içten içe cidden hırslanıyordum her maç nasıl fark yiyebiliriz diye. maç günü geldi çattı. sahaya çıkarken tolga sırıtıyordu bana bakarak. maç başladı sıcak havada oynuyoruz kalemiz allah'a emanet direkten dönen toplar falan. sonra takımımızın en cılız oyuncusu ve forveti havadan gelen topa ortasahadan vurdu ve gol oldu. 1 - 0 öndeydik. ilk defa. önde olmak harika bir duyguydu ama az sürdü ve beraberlik golünü yedik akabinde. yine kalemizde zor anlar yaşadık uzunca bir müddet ama futbol tanrıları yanımızda değil bildiğin sahadaydı sanırım.* maçın son anlarında bir korner kazandık defanstan dönen topun gelişine ceza sahası dışından mükemmel bir şut çıkararak gol yaptım. çılgınlar gibi sevinmiştik. çocukluğumda en mutlu olduğum andır muhtemelen. 4 senelik ufacık kariyerimde attığım tek gol ve gördüğüm tek galibiyet bu maçtır. tek farklı mağlubiyetimiz olmadığı düşünüldüğünde galip gelmek üstüne tolgaların takımını yenmek. uhuuu.
bu da böyle bir anımdır yani. amatör küme hakikaten güzel bir şey sanırım. keşke devam etme ihtimalim olsaydı.
