27
can bartu'nun ölümü anısına yapılsa efsane olacak, türk futbolu'nun uluslararası düzeyde dikkat çekmesini sağlayacak hareket.
ben galatasaray sevdalısıyım. kendimi bildim bileli izlemediğim galatasaray maçı çok azdır. fenerbahçe kaybedince keyif alırım, beşiktaş kaybedince de ha keza. ama futbolun ve genel olarak sporun rekabet ötesi anlamlarından daha çok etkilenirim. küçük yaşlarda takım sporları bana rakibi küçümsemeyi, ahlaksızlıkla suçlamayı ya da kazanmak için her yolun mübah olduğunu değil, yenilmeyi, yenilince tekrar ayağa kalkmayı öğretti. skorun, amaç değil, hayata dair bakış açımızı olumlu anlamda değiştirecek bir araç olduğunu öğretti.
dünya'da pek çok ezeli rakip olan futbol takımları var. kimileri, iç savaş sonunda bölünen toplumun farklı kesimlerini temsil etmiş, kimileri farklı ideolojileri nedeniyle kurulmuş kulüpler. ama galatasaray ve fenerbahçe, birbirine rakip olarak kurulmuş iki takım olmaktan öte, o yıllarda ülkemizde olan ingiliz işgaline karşı bir baş kaldırı olarak kurulmuş kulüplerdir. bundandır bizim ezeli rekabetin yanında gelen ebedi dostluğumuz. ve inanın, bu çok kıymetli bir tarihi ortak payda. bu paydayı, kişilerin yaptıkları ahlaksızlıkları kurumlara ithaf ederek yok saymanın, yapay bir düşmanlık yaratmanın, bölünmenin kimseye faydası yok.
saha içinde, iyi oynayarak, hatta fark atarak yenelim defalarca fenerbahçe'yi. sneijder'in gollerinden sonra ağlamış renktaşlarınızdan biriyim ben. ancak, bütün fenerbahçeliler şerefsizdir, ahlaksızdır diyen biri hiçbir zaman olmayacağım. kişilerle kurumları ayırarak, ahlaksızlık ve kötülüğün karşısında forma ayırt etmeden durmaya devam edeceğim. ancak kendi topraklarımda ortak bir tarihin ürünü olarak doğmuş hiçbir kuruma kin gütmeyeceğim.
o yüzden, keşke gerçekleşse böyle bir eylem de, bizim düşmanımızın birbirimiz değil, bu oyuna pislik karıştıran kişiler olduğunu anlasa herkes.
ben galatasaray sevdalısıyım. kendimi bildim bileli izlemediğim galatasaray maçı çok azdır. fenerbahçe kaybedince keyif alırım, beşiktaş kaybedince de ha keza. ama futbolun ve genel olarak sporun rekabet ötesi anlamlarından daha çok etkilenirim. küçük yaşlarda takım sporları bana rakibi küçümsemeyi, ahlaksızlıkla suçlamayı ya da kazanmak için her yolun mübah olduğunu değil, yenilmeyi, yenilince tekrar ayağa kalkmayı öğretti. skorun, amaç değil, hayata dair bakış açımızı olumlu anlamda değiştirecek bir araç olduğunu öğretti.
dünya'da pek çok ezeli rakip olan futbol takımları var. kimileri, iç savaş sonunda bölünen toplumun farklı kesimlerini temsil etmiş, kimileri farklı ideolojileri nedeniyle kurulmuş kulüpler. ama galatasaray ve fenerbahçe, birbirine rakip olarak kurulmuş iki takım olmaktan öte, o yıllarda ülkemizde olan ingiliz işgaline karşı bir baş kaldırı olarak kurulmuş kulüplerdir. bundandır bizim ezeli rekabetin yanında gelen ebedi dostluğumuz. ve inanın, bu çok kıymetli bir tarihi ortak payda. bu paydayı, kişilerin yaptıkları ahlaksızlıkları kurumlara ithaf ederek yok saymanın, yapay bir düşmanlık yaratmanın, bölünmenin kimseye faydası yok.
saha içinde, iyi oynayarak, hatta fark atarak yenelim defalarca fenerbahçe'yi. sneijder'in gollerinden sonra ağlamış renktaşlarınızdan biriyim ben. ancak, bütün fenerbahçeliler şerefsizdir, ahlaksızdır diyen biri hiçbir zaman olmayacağım. kişilerle kurumları ayırarak, ahlaksızlık ve kötülüğün karşısında forma ayırt etmeden durmaya devam edeceğim. ancak kendi topraklarımda ortak bir tarihin ürünü olarak doğmuş hiçbir kuruma kin gütmeyeceğim.
o yüzden, keşke gerçekleşse böyle bir eylem de, bizim düşmanımızın birbirimiz değil, bu oyuna pislik karıştıran kişiler olduğunu anlasa herkes.
