galatasaray

önüne geçemediğim tutkum. itiraf ediyorum evet çok uğraştım, içten içe çok özendim galatasaray yenilince, elenince ''hadi ya'' deyip hayatına olduğu gibi bakan taraftarlara. hani, sigara müptelası olmayıp da içenler vardır ya, heh işte onlar gibi olmayı çok istedim bu konuda. küçükken tamam da insan biraz büyüyünce zaten genelde hep boktan giden, istediklerine ulaşamadığın bu hayatta bir de ekstradan kendine dert yaratmanın manası yok dedim. maçları izlememek için bomboş sokaklarda telefonsuz dolandım, uyku ilaçları alıp uyumaya çalıştım. amacım bu ilk ''yoksunluk'' günlerini atlatabilmekti ama olmadı hep bi' yolunu buldum; dayanamayıp hiç bilmediğim bi' mahallede bi' kahveye girdim 2.yarıda. her seferinde ''son'' olacaktı bu maçı da izleyeyim haftaya izlemem yoluma bakarım dedim o ''hafta'' hiç gelmedi galiba da hiçbir zaman gelmeyecek. geçen sezonun şampiyonluk maçı göztepe maçının az öncesi ameliyat olmasa da 1 saat süren ciddi bi' operasyon geçirdim. doktor işini bitirir bitirmez masadan fırladım yüzümdeki kanları üstün körü temizleyerek hastaneden hemen çıkıp, maçı izlemek için çok sevdiğim bi' arkadaşımın evine gitmek için otobüse bindim.

sonra gözümü bi' açtım karlı dağlar geçiyor...