1296
emre belözoğlu, sabri sarıoğlu, arda turan, semih kaya, emre çolak, ozan kabak. altyapıda yanlış giden bir şeyler mi var bilmiyorum. bülent korkmaz, tugay kerimoğlu da bu altyapıdan çıkmıştı halbuki.
ancak şu saatten sonra bildiğim tek şey; galatasaray'ın evladı diyip kimseye haddinden fazla sevgi, ilgi göstermemek gerektiği. kimse için 10 yıl 20 yıl savunmamız, hücum hattımız güvende artık diye planlar yapmamak gerektiği. büyük hayalkırıklığı oldu.
yönetimi suçlayan arkadaşlara da hak veriyorum. neticede eşeği sağlam kazığa bağlayacaksın. tüm olasılıkları düşüneceksin. kulübün mağduriyet yaşamasının önüne geçeceksin. ancak hırsızın hiç mi kabahati yok?
ülkeler savaş zamanı fakirlerin, barış zamanı zenginlerindir derler. futbolda da benzer bir durum var. insanlar karda kışta yalnızca maça değil antrenmana bile gelecek, stadyumu dolduracak. birkaç maç stadyumda boşluk olduğunda yönetim, hoca ya da oyuncu olarak sitem edeceksin. kampanyalar yapıldığında aman gidin ürün bırakmayın hepsini alın diyeceksin. lafa gelince galatasaray bir his takımıdır denilecek. yeni transfer olan yerli, yabancı futbolcu veya altyapıdan çıkan ufaklıklar sosyal medyada bir kaç hashtag ile taraftarın gazını alacak. kulübüme şöyle aşığım, böyle bağlıyım diyecek.
insanlar kulübün evladı olarak gördüğü için sana ayrı bir sevgi duyacak, hatalarını gözardı edecek. insanların tek istediği, kulübe yaraşır mücadele etmen ve formanın hakkını vermen. potansiyelinin bu ligin ötesine çıktığı an, bonservis kazandırıp gittiğinde herkes zaten kararına saygı duyacak, yurtdışında da temsil ettiğin için mutlu olacak. belki günü geldiğinde dönersen tekrar bağrına basacak.
ancak sen henüz üç dört ay top oynayıp tüm bu olanlara karşı profesyonellikten veya bambaşka sebeplerden bahsediyorsan işin rengi değişir. sessiz kalışın bile çok şeyi anlattı bizlere aslında. şu saatten sonra üç kuruşluk değerin yok gözümde. adam neticede profesyonel, kendi kariyeri için en iyisini seçer diyenler de olabilir. o halde kimse his takımı olduğumuzdan bir daha bahsetmesin. madem ki profesyonel futbolcu bunlar, antrenmanda taraftar desteğine ihtiyaç duymayacaklar. deplasman, iç saha farketmeden adam gibi mücadele edecekler. neticede adam parasını vermiş, kombinesini almış. iyi futbol izleyecek, hakkıdır. iyi günde, kötü günde destek diye bir kavram olmayacak. iyi günde alkışını alırken kötü günde hakaret yediğinde zoruna gitmeyecek. neticede profesyonellikten bahsediyoruz. taraftar da o halde müşteri profilinde istediğini almakta haklıdır.
menajerler, sponsorluklar, sözleşmelerin arkasındaki bilinmeyenler derken futbol çok kirleniyor sözlük. böyle giderse insanları futbola bağlayan o tutku bu şekilde yavaş yavaş silinecektir. insanlar yaptıkları fedakarlığın karşılığında takım içindekilerden yalnızca profesyonellik kelimesini duyacaksa taraftarlık da yok olmaya mahkumdur. yerini eninde sonunda parasını verip iyi bir film veya tiyatro oyunu izlemek isteyen seyirci alacaktır.
ancak şu saatten sonra bildiğim tek şey; galatasaray'ın evladı diyip kimseye haddinden fazla sevgi, ilgi göstermemek gerektiği. kimse için 10 yıl 20 yıl savunmamız, hücum hattımız güvende artık diye planlar yapmamak gerektiği. büyük hayalkırıklığı oldu.
yönetimi suçlayan arkadaşlara da hak veriyorum. neticede eşeği sağlam kazığa bağlayacaksın. tüm olasılıkları düşüneceksin. kulübün mağduriyet yaşamasının önüne geçeceksin. ancak hırsızın hiç mi kabahati yok?
ülkeler savaş zamanı fakirlerin, barış zamanı zenginlerindir derler. futbolda da benzer bir durum var. insanlar karda kışta yalnızca maça değil antrenmana bile gelecek, stadyumu dolduracak. birkaç maç stadyumda boşluk olduğunda yönetim, hoca ya da oyuncu olarak sitem edeceksin. kampanyalar yapıldığında aman gidin ürün bırakmayın hepsini alın diyeceksin. lafa gelince galatasaray bir his takımıdır denilecek. yeni transfer olan yerli, yabancı futbolcu veya altyapıdan çıkan ufaklıklar sosyal medyada bir kaç hashtag ile taraftarın gazını alacak. kulübüme şöyle aşığım, böyle bağlıyım diyecek.
insanlar kulübün evladı olarak gördüğü için sana ayrı bir sevgi duyacak, hatalarını gözardı edecek. insanların tek istediği, kulübe yaraşır mücadele etmen ve formanın hakkını vermen. potansiyelinin bu ligin ötesine çıktığı an, bonservis kazandırıp gittiğinde herkes zaten kararına saygı duyacak, yurtdışında da temsil ettiğin için mutlu olacak. belki günü geldiğinde dönersen tekrar bağrına basacak.
ancak sen henüz üç dört ay top oynayıp tüm bu olanlara karşı profesyonellikten veya bambaşka sebeplerden bahsediyorsan işin rengi değişir. sessiz kalışın bile çok şeyi anlattı bizlere aslında. şu saatten sonra üç kuruşluk değerin yok gözümde. adam neticede profesyonel, kendi kariyeri için en iyisini seçer diyenler de olabilir. o halde kimse his takımı olduğumuzdan bir daha bahsetmesin. madem ki profesyonel futbolcu bunlar, antrenmanda taraftar desteğine ihtiyaç duymayacaklar. deplasman, iç saha farketmeden adam gibi mücadele edecekler. neticede adam parasını vermiş, kombinesini almış. iyi futbol izleyecek, hakkıdır. iyi günde, kötü günde destek diye bir kavram olmayacak. iyi günde alkışını alırken kötü günde hakaret yediğinde zoruna gitmeyecek. neticede profesyonellikten bahsediyoruz. taraftar da o halde müşteri profilinde istediğini almakta haklıdır.
menajerler, sponsorluklar, sözleşmelerin arkasındaki bilinmeyenler derken futbol çok kirleniyor sözlük. böyle giderse insanları futbola bağlayan o tutku bu şekilde yavaş yavaş silinecektir. insanlar yaptıkları fedakarlığın karşılığında takım içindekilerden yalnızca profesyonellik kelimesini duyacaksa taraftarlık da yok olmaya mahkumdur. yerini eninde sonunda parasını verip iyi bir film veya tiyatro oyunu izlemek isteyen seyirci alacaktır.
