15384
bugün bayrampaşa stadı'nın oradan geçtim. parkın içine girdim. stadın arkasındaki çim alan toprak sahayken top oynadım orada yıllarca. durup baktığım, bugün tel örgülerin olduğu yerde de, kendiliğinden oluşan tribün gibi bir şey vardı.
aslında başka takımda oynuyordum fakat lig bittiğinde, yazları orada turnuvalar olurdu; bizim takım da barış spor diye pilot bir takıma yolluyordu bizi. bir sürü lig maçı oynadım ve şampiyonluk maçları da dahil, amatör olarak heyecanlanıp zevk aldığım çok maç oldu, ama oraya gelen seyircilerin var oluşu gibi 'daimi' heyecan duyduğum bir ortam olmamıştı. liglerden daha zevkliydi.
orada unutamadığım goller attım. çünkü zevkine oynuyorduk. yeminler olsun, sadece seyirciye oynuyorduk. yani, ben sadece, oradaki taşta götü dümdüz olarak bizi izleyen bir avuç seyirci olduğu için o kadar zevk alıyordum.
yaş delikanlılığa erince, aklı başında serserilik, kitaplar, hayat, sanat ve eğitim alma ihtiyacı ağır bastı; başka biri olmak istedim. ve futboldan bile isteye, oyuncu olarak, koptum.
bu çocuğun bu garip hallerini gördüğümde, içimde gereksiz bir şefkat uyanıyor. gereksiz olduğuna eminim, bastırıp yok ediyorum kolayca çünkü dönüştüğü şeyin sempatik hiçbir tarafı yok gözümde. kendisini aklamaya çalışanın da aklına şaşarım.
lakin, arda benden bir yaş küçük. belki karşı karşıya bile oynamışızdır bir maçta ve çocuk kalbim, bir galatasaraylı olarak da, kendisinin bu halini görünce eriyor, akıp gidiyor. bir yanım, bu çocuğa çok üzülüyor. yanlış anlaşılmasın, sempati yaratmaya çalışmıyorum ve ne hali varsa görsün. dönüştüğümüz şeylerden sorumluyuz çünkü bu hayatta. fakat bazen bu çocuğu kaçırıp işkence ederek o potansiyel haline dönüştürmek falan istiyorum.
aklım ve vicdanım değil, ama kalbim, bu adamın dönüştüğü şeyi kaldırmakta zorlanıyor.
aslında başka takımda oynuyordum fakat lig bittiğinde, yazları orada turnuvalar olurdu; bizim takım da barış spor diye pilot bir takıma yolluyordu bizi. bir sürü lig maçı oynadım ve şampiyonluk maçları da dahil, amatör olarak heyecanlanıp zevk aldığım çok maç oldu, ama oraya gelen seyircilerin var oluşu gibi 'daimi' heyecan duyduğum bir ortam olmamıştı. liglerden daha zevkliydi.
orada unutamadığım goller attım. çünkü zevkine oynuyorduk. yeminler olsun, sadece seyirciye oynuyorduk. yani, ben sadece, oradaki taşta götü dümdüz olarak bizi izleyen bir avuç seyirci olduğu için o kadar zevk alıyordum.
yaş delikanlılığa erince, aklı başında serserilik, kitaplar, hayat, sanat ve eğitim alma ihtiyacı ağır bastı; başka biri olmak istedim. ve futboldan bile isteye, oyuncu olarak, koptum.
bu çocuğun bu garip hallerini gördüğümde, içimde gereksiz bir şefkat uyanıyor. gereksiz olduğuna eminim, bastırıp yok ediyorum kolayca çünkü dönüştüğü şeyin sempatik hiçbir tarafı yok gözümde. kendisini aklamaya çalışanın da aklına şaşarım.
lakin, arda benden bir yaş küçük. belki karşı karşıya bile oynamışızdır bir maçta ve çocuk kalbim, bir galatasaraylı olarak da, kendisinin bu halini görünce eriyor, akıp gidiyor. bir yanım, bu çocuğa çok üzülüyor. yanlış anlaşılmasın, sempati yaratmaya çalışmıyorum ve ne hali varsa görsün. dönüştüğümüz şeylerden sorumluyuz çünkü bu hayatta. fakat bazen bu çocuğu kaçırıp işkence ederek o potansiyel haline dönüştürmek falan istiyorum.
aklım ve vicdanım değil, ama kalbim, bu adamın dönüştüğü şeyi kaldırmakta zorlanıyor.
